Jaskinia Mysia (Tatry) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jaskinia Mysia

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Dolina Kościeliska
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	155 m
Deniwelacja	0 m
Wysokość otworów	1100 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	70 m
Ekspozycja otworów	ku E
Data odkrycia	znana od dawna
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.E-08.09
Położenie na mapie Tatr Jaskinia Mysia
Położenie na mapie Karpat Jaskinia Mysia
49°14′23″N 19°51′46″E/49,239825 19,862825

Jaskinia Mysia – jaskinia w Dolinie Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich. Ma trzy otwory wejściowe znajdujące się w masywie Raptawickiej Turni na wysokości około 1100 metrów n.p.m.^[1] Wraz z jaskinią Dziura pod Raptawicą jest częścią systemu Jaskinia Mysia – pod Raptawicą. Jest to jaskinia pozioma, a jej długość wynosi 155 metrów^[1][2].

Jaskinia tworzy zawiły labirynt niezwykle ciasnych korytarzyków z licznymi zaciskami. Otwory wejściowe są położone obok siebie.

Wchodząc którymkolwiek otworem, dochodzi się do niewielkiej salki, gdzie filar skalny rozdziela drogę do dwóch pozostałych otworów. Z salki odgałęziają się ciągi:

1/ na wprost zaczyna się krótki korytarzyk, który zaraz zakręca na prawo i powraca do salki.

2/ idąc w kierunku otworu północnego, a nie dochodząc do niego, można skręcić do ciągu z kilkoma odnogami. Najdłuższy z nich prowadzi do połączenia z jaskinią Dziura pod Raptawicą.

3/ korytarz na lewo prowadzi do skrzyżowania, skąd odchodzą ciągi:

• na północ ciąg zakończony szczeliną. Od niego odgałęzia się wcześniej salka, z której idą korytarzyki do pierwszej salki.
• na południowy wschód korytarz prowadzi do bardzo niskiej części jaskini idącej w stronę powierzchni. Zaraz na początku odgałęzia się tu korytarzyk, uchodzący w korytarzu przy pierwszej salce.
• na południe prowadzi najszerszy w jaskini korytarz. Dochodzi się nim do węzła skrzyżowań:

1. na północny zachód biegnie ciąg, zakręcający niebawem na lewo (zaraz za zakrętem odchodzi korytarzyk, powracający do tego ciągu) i prowadzący do skrzyżowania. Na zachód krótki korytarz idzie do poprzecznie biegnącego ciągu. Na północny wschód kończy się on niedostępną szczeliną, a na południe prowadzi do zacisku i wraca do węzła skrzyżowań.
2. odchodzą stąd również dwa korytarze połączone trzema poprzecznymi ciągami. Od pierwszego z nich biegnie ciąg kończący się ślepo. Od drugiego – zaraz na lewo można przejść do części jaskini blisko powierzchni^[1].

W jaskini można spotkać nacieki grzybkowe, mleko wapienne, polewy, drobne stalaktyty.

Ściany są mokre. Jaskinię zamieszkują nietoperze i gryzonie^[3].

Jaskinia znana była od dawna. Jan Gwalbert Pawlikowski napisał w 1887 roku o znajdujących się w tym rejonie: ujściach ciasnych jam, niezmiernie rozgałęzionych.

Jaskinię zbadali w październiku 1957 roku H. Sobol i J. Bieniaszewski oraz Kaleta i A. Sroczyński^[4].

We wrześniu i październiku 2015 roku Jakub Nowak, Sylwia Gołosz, Marcin Urban i Michał Pawlikowski odkryli nowe korytarze w Dziurze pod Raptawicą i znaleźli połączenie z Jaskinią Mysią^[5].