Jednostka systemowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2015-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jednostka systemowa (zwana także jednostką centralną lub po prostu komputerem) – zasadnicza część zestawu komputerowego zawierająca najważniejsze jego elementy składowe, umieszczone we wspólnej obudowie. Pojęcie to zostało wprowadzone w celu wyeliminowania wieloznaczności, ponieważ już wcześniej w kontekście ściśle informatycznym jednostką centralną nazywano procesor (ang. CPU – Central Processing Unit).

W zależności od konstrukcji danego typu komputera, jednostka systemowa zawiera najczęściej: zasilacz, płytę główną z procesorem, dysk twardy wraz z zainstalowanym systemem operacyjnym, pamięć RAM (pamięć operacyjną) oraz porty do komunikacji z pozostałymi elementami zestawu komputerowego. W skład jednostki systemowej mogą wchodzić również dalsze podzespoły umieszczane najczęściej w postaci kart rozszerzeń.

Od czasów wprowadzenia na rynek charakterystycznej wizualnie serii komputerów iMac wygląd jednostki systemowej stał się przedmiotem zainteresowania producentów i użytkowników popularnych komputerów osobistych. Wcześniej ich obudowy były zwykle jednolicie szare w kształcie prostopadłościanu, inne projekty plastyczne można było spotkać jedynie wśród markowych modeli komputerów.

Samodzielne dostosowywanie wyglądu pecetów przez użytkowników określa się jako modyfikowanie komputera (ang. modding, case modding).

• Elementy zestawu komputerowego