Jens Salumäe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jens Salumäe

Data i miejsce urodzenia	15 marca 1981 Otepää
Klub	Nõmme SK Puijon Hiihtoseura
Reprezentacja	Estonia
Debiut w PŚ	9 marca 2001 w Oslo (kombinacja – DNF) 30 listopada 2002 w Ruce (skoki – 29. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	23 listopada 2001 w Kuopio (kombinacja – 27. miejsce) 30 listopada 2002 w Ruce (skoki – 29. miejsce)
Rekord życiowy	195 m na Letalnicy w Planicy (20 lutego 2004)
Dorobek medalowy
Puchar Świata B w kombinacji norweskiej 3. miejsce 2001/2002
Multimedia w Wikimedia Commons

Jens Salumäe (ur. 15 marca 1981 w Otepää) – estoński narciarz klasyczny startujący w kombinacji norweskiej i skokach narciarskich, olimpijczyk, reprezentant klubów narciarskich Nõmme SK i Puijon Hiihtoseura.

Do 2002 na międzynarodowej arenie startował przeważnie w zawodach kombinacji norweskiej. Przed sezonem 2002/2003 podjął decyzję o tym, że będzie występował wyłącznie w konkursach skoków narciarskich.

Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata B w kombinacji norweskiej w sezonie 2001/2002.

Trzykrotny uczestnik zimowych igrzysk olimpijskich w latach 1998–2006. Jego najlepszym wynikiem olimpijskim było 11. miejsce w drużynowym konkursie kombinacji norweskiej w Nagano, a największym indywidualnym osiągnięciem na igrzyskach olimpijskich – 23. miejsce w konkursie skoków na dużym obiekcie w Turynie.

Pięciokrotny uczestnik mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym w latach 1999–2007. Najwyższe miejsce na mistrzostwach świata zajął w kombinacji norweskiej w Lahti – był 11. w konkursie drużynowym i 17. indywidualnie w sprincie. W skokach jego najlepszym wynikiem było 37. miejsce na normalnej skoczni w Oberstdorfie. W latach 2004–2006 uczestniczył również w mistrzostwach świata w lotach narciarskich – najlepszy wynik uzyskał w Planicy, plasując się na 25. miejscu.

Pierwszy w historii reprezentant Estonii, który zdobył punkty do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w skokach narciarskich (30 listopada 2002 w Ruce). Pozycje punktowane w PŚ w skokach zajmował sześciokrotnie w latach 2002–2006. Najwyższe w karierze, 21. miejsce, osiągnął w listopadzie 2003 w Ruce. Z kolei najlepszy rezultat w Pucharze Świata A w kombinacji norweskiej to 15. pozycja z Liberca ze stycznia 2002.

Rekordzista Estonii w długości skoku narciarskiego w latach 2004–2012 z rezultatem 195 metrów, osiągniętym na skoczni w Planicy.

Multimedalista letnich i zimowych mistrzostw Estonii w skokach narciarskich w latach 1998–2008 – w zimowych mistrzostwach zdobył łącznie siedem medali (trzy złote, trzy srebrne i jeden brązowy), a w letnich dziesięć (sześć złotych i cztery srebrne). Złoty i dwukrotny brązowy medalista mistrzostw Estonii w kombinacji norweskiej w latach 1999–2002. Dwukrotny brązowy medalista mistrzostw Finlandii w skokach narciarskich w konkursach drużynowych w latach 2006–2007.

W 2008 zakończył sportową karierę i założył działalność rzemieślniczą w Kuopio – firmę specjalizującą się w budowie drewnianych domów.

Jens Salumäe jest w związku małżeńskim z Aiki Aigro (po ślubie Aiki Salumäe) – córką Kaleva Aigro^[1], estońskiego dwuboisty klasycznego, wielokrotnego medalisty mistrzostw kraju^[2]. Ślub odbył się w lutym 2009 w Pühajärve^[3][4]. Para ma syna^[5], który urodził się 18 maja 2011 roku w szpitalu uniwersyteckim w Kuopio^[6][7].

Naukę jazdy na nartach rozpoczął w wieku sześciu lat, w 1987 w ośrodku treningowym w Tallinnie, w którym szkolili się m.in. Tiit Talvari, Tiit Tamme, Taivo Tigase i Allar Levandi^[8]. Jego pierwszym trenerem był Indrek Possul^[9].

Ukończył gimnazjum sportowe w Otepää, a w 2003 szkołę zawodową w Tallinnie. Mieszkał w Saku, a później przeprowadził się do Finlandii^[8], gdzie wspólnie z rodziną mieszka w Kuopio^[5]. Przez rok studiował leśnictwo, jednak studiów tych nie ukończył^[8].

Poza ojczystym językiem estońskim zna języki angielski i fiński^[10][11]. Jest członkiem klubu Untamon Urheilu z Kuopio, z którym uczestniczy w zawodach joggingowych^[12] i łyżwiarskich^[13].

W Kuopio wspólnie z Jarmo Miettinenem prowadzi zakład rzemieślniczy „Käsityöhirsi”, specjalizujący się w budowie drewnianych domów^[14].

W latach 1995–2000 wielokrotnie stał na podium mistrzostw Estonii juniorów w kombinacji norweskiej i skokach narciarskich. W październiku 1995 w Tallinnie był drugi w kombinacji i trzeci w skokach w kategorii do 16 lat. W marcu 1996 powtórzył te osiągnięcia, a w październiku zwyciężył w skokach i kombinacji. We wrześniu wygrał również obie rywalizacje w kategorii do 18 lat w Otepää. W styczniu 1997 w Otepää był drugi w kombinacji i skokach do lat 18 oraz trzeci w skokach w kategorii do lat 16. W marcu tego roku zwyciężył w kombinacji do lat 16. W marcu 1998 zwyciężył w skokach i kombinacji do lat 18 w Otepää. Rok później zwyciężył w skokach do lat 18, a we wrześniu 1999 w kombinacji do lat 20. W styczniu 2000 roku został mistrzem kraju w skokach narciarskich do lat 20^[15].

W marcu 1996 roku wystąpił w konkursie Pucharu Kontynentalnego w skokach narciarskich w Rovaniemi. Po skoku na 56 metrów zajął 68. miejsce, ex aequo ze Stefanem Grannarsem, w gronie 76 zawodników^[16]. W styczniu 1999 w Braunlage zajął 17. miejsce w międzynarodowym konkursie skoków z cyklu Internationaler Harzpokalsprunglauf^[17].

Na początku międzynarodowej kariery startował głównie w zawodach w kombinacji norweskiej. W lutym 1998 wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano i zajął 39. miejsce w konkursie indywidualnym oraz 11. w drużynowym^[18], wspólnie z Ago Markvardtem, Tambetem Pikkorem i Magnarem Freimuthem^[19]. Niedługo później w Otepää zdobył pierwszy w karierze złoty medal seniorskich mistrzostw Estonii w skokach narciarskich, zwyciężając z przewagą ponad 16 punktów nad drugim w klasyfikacji, Magnarem Freimuthem^[20].

W grudniu 1998 zajął trzynaste miejsce w konkursie Pucharu Świata B w kombinacji norweskiej w Vuokatti oraz 25. miejsce w zawodach tego cyklu w Otepää^[21].

W styczniu 1999 w Otepää zajął trzecie miejsce w zawodach indywidualnych (bieg na 15 km i skoki na obiekcie K-70) w mistrzostwach Estonii w kombinacji norweskiej, przegrywając z Villu Tederem i Rauno Pikkorem^[22]. W lutym tego roku w Ramsau zadebiutował w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym, uczestnicząc w dwóch konkursach indywidualnych – w zawodach rozgrywanych metodą Gundersena zajął 41. miejsce, a w sprincie był 48^[23].

W marcu tego roku w Klingenthal zajął 11. miejsce w sprincie rozgrywanym w ramach Pucharu Świata B^[24]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu uplasował się na 54. miejscu z dorobkiem 29 punktów^[21].

W marcu zajął też trzecie miejsce w sprincie w krajowych mistrzostwach, przegrywając z Tederem i Roometem Pikkorem^[25], natomiast we wrześniu został letnim mistrzem kraju w skokach narciarskich. Zawody wygrał z przewagą ponad 23 punktów nad drugim zawodnikiem, Jaanem Jürisem^[26].

W styczniu 2000 wziął udział w rywalizacji kombinatorów norweskich na mistrzostwach świata juniorów w Szczyrbskim Jeziorze. W konkursie indywidualnym rozgrywanym metodą Gundersena zajął 15. miejsce^[27], a w sprincie uplasował się na 38. pozycji^[28].

W sezonie 1999/2000 dwukrotnie zdobył punkty do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata B – w lutym 2000 w Andelsbuch był trzynasty, a w Mislinji ósmy. Dało mu to łącznie 31 punktów i 51. miejsce w klasyfikacji^[29].

Również w lutym tego roku został wicemistrzem kraju w skokach narciarskich, ustępując tylko Tambetowi Pikkorowi^[30]. W sierpniu i wrześniu 2000 wziął udział w Letnim Grand Prix w kombinacji norweskiej – w Klingenthal zajął 42. miejsce w biegu masowym^[31], w Steinbach był 22. w konkursie indywidualnym rozgrywanym metodą Gundersena^[32], a w Stams zajął 28. pozycję w sprincie^[33]. We wrześniu został ponadto podwójnym mistrzem kraju w skokach narciarskich – indywidualnie^[34] i w drużynie Nõmme SK I, w której wystąpił wraz z Vahurem Tasane i Priitem Estermaa^[35].

W grudniu 2000 wystąpił w inaugurujących sezon 2000/2001 konkursach Pucharu Świata B w Salt Lake City. W sprincie zajął 31. miejsce^[36], w konkursie indywidualnym był 28.^[37], a w biegu masowym uplasował się na 26. pozycji^[38]. W Calgary zdobył jedyne w sezonie punkty do klasyfikacji generalnej tego cyklu. W sprincie zajął dziesiąte miejsce^[39], a w biegu indywidualnym rozgrywanym metodą Gundersena pozycję dziewiątą^[40].

Na przełomie 2000 i 2001 zmagał się z problemami zdrowotnymi. W związku z przetrenowaniem miał problemy z sercem oraz niewłaściwy poziom hemoglobiny we krwi^[41].

W styczniu 2001 zajął 31. miejsce w sprincie w Pucharze Świata B w Predazzo^[42] oraz piąte miejsce w drużynowym konkursie w Klingenthal, wspólnie z Tambetem Pikkorem i Villu Tederem^[43].

Na początku lutego 2001 wziął udział we wszystkich trzech zawodach w kombinacji norweskiej na mistrzostwach świata juniorów w Karpaczu. W pierwszym konkursie indywidualnym, rozgrywanym metodą Gundersena, zajął 15. miejsce. Po skokach plasował się na trzeciej pozycji, jednak w biegu uzyskał 41. rezultat i spadł w klasyfikacji^[44]. Następnie uczestniczył w zawodach drużynowych. Estońska reprezentacja, w której wystąpili Vahur Tasane, Vaiko Leetoja, Jens Salumäe i Tiit Orlovski, zajęła jedenaste miejsce wśród piętnastu startujących zespołów^[45]. W sprincie Salumäe zajął piąte miejsce. Podobnie jak w pierwszych zawodach indywidualnych, po pierwszej części rywalizacji zajmował trzecią lokatę. W biegu uzyskał 23. czas i w efekcie wyprzedzili go czwarty po skoku Andrej Jezeršek i piąty Norihito Kobayashi^[46].

Pod koniec lutego po raz drugi w karierze wziął udział w mistrzostwach świata. W Lahti wystartował we wszystkich trzech konkurencjach w kombinacji norweskiej – w konkursie indywidualnym rozgrywanym metodą Gundersena (skoki na skoczni normalnej i bieg na 15 km) zajął 40. miejsce, w sprincie (skoki na skoczni dużej i bieg na 7,5 km) uplasował się na 17. miejscu, a w konkursie drużynowym (skoki na skoczni normalnej i sztafeta 4×5 km) zajął ostatnie, 11. miejsce, startując w zespole z Vahurem Tasane, Villu Tederem i Tambetem Pikkorem^[47]. Osiągnięte przez Salumäe siedemnaste miejsce w sprincie było jego najlepszym osiągnięciem indywidualnym na zawodach rangi mistrzowskiej^[23]. W sprincie po pierwszej części rywalizacji (skokach) Salumäe plasował się na trzecim miejscu, za Jaakko Tallusem i Marco Baacke. Słabszy czas biegu (51. wynik) spowodował jednak jego spadek w klasyfikacji^[48]. W pierwszym konkursie indywidualnym sytuacja była dość podobna – po skokach Estończyk zajmował ósme miejsce, a w biegu uzyskał 53. rezultat i spadł na dalszą pozycję^[49].

W marcu w Oslo po raz pierwszy w karierze wystąpił w Pucharze Świata w kombinacji norweskiej. W pierwszych zmaganiach (na dystansie 15 km) nie ukończył rywalizacji i nie został sklasyfikowany, w drugich (na dystansie 7,5 km) zajął 47. miejsce, wyprzedzając Matthiasa Menza^[50][51].

W końcowej klasyfikacji sezonu 2000/2001 w Pucharze Świata B w kombinacji norweskiej zajął 43. miejsce z dorobkiem 33 punktów^[52]. W klasyfikacji sprinterskiej zajął natomiast 51. miejsce z 16 punktami na koncie^[53].

Krótko po zakończeniu sezonu na arenie międzynarodowej zajął trzecie miejsce w mistrzostwach Estonii w skokach, przegrywając z Jaanem Jürisem i Tambetem Pikkorem^[54].

W sierpniu i wrześniu 2001 został podwójnym letnim wicemistrzem kraju w skokach – indywidualnie^[55] i drużynowo, wspólnie z Estermaa i Tasane^[56].

We wrześniu wziął udział w Letnim Grand Prix w kombinacji norweskiej – w Ramsau zajął 30. miejsce^[57], a w Bechtesgaden był 29^[58].

Sezon zimowy 2001/2002 rozpoczął od występów w Pucharze Świata w kombinacji norweskiej. W listopadzie 2001 w Kuopio zajął 27. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena (bieg na 15 km + duża skocznia) i 25. miejsce w sprincie. Zdobył tym samym pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji generalnej PŚ. W grudniu 2001 wystartował w trzech zawodach tej rangi – w Lillehammer był 39. w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena, w Zakopanem był 40. w biegu masowym, a w Szczyrbskim Jeziorze zajął 34. miejsce w sprincie. Ponadto dwukrotnie zajął dwunaste miejsce w konkursach Pucharu Świata B w Planicy – w zawodach rozgrywanych metodą Gundersena^[59] i w sprincie^[60]. Pod koniec grudnia został mistrzem kraju w kombinacji norweskiej, wygrywając sprint w Otepää^[61].

W styczniu 2002 sześciokrotnie uczestniczył w konkursach Pucharu Świata. Najlepszy rezultat osiągnął 19 stycznia w Libercu w zawodach rozgrywanych metodą Gundersena, w których zajął 15. miejsce. Ponadto był 17. w Ramsau w biegu masowym, 27. w Schonach, 32. w sprincie w Libercu i 40. w Reit im Winkl^[62], a w sprincie w Val di Fiemme nie został sklasyfikowany – po skoku zajmował 42. miejsce, jednak w biegu nie wystartował^[63].

W lutym 2002 po raz drugi w karierze wystąpił w zimowych igrzyskach olimpijskich. W kombinacji norweskiej uplasował się na 40. miejscu w biegu indywidualnym i na 37. w sprincie. Zadebiutował ponadto w olimpijskiej rywalizacji w skokach narciarskich, zajmując 49. miejsce w konkursie na dużej skoczni^[18].

Podczas igrzysk podjął decyzję o rezygnacji ze startów w kombinacji norweskiej na rzecz skoków narciarskich^[64]. W kombinacji występował jeszcze do końca sezonu 2001/2002, następnie rozpoczął starty tylko w skokach^[65]

Po igrzyskach w Salt Lake City wziął udział jeszcze w trzech konkursach Pucharu Świata B w kombinacji norweskiej – w Calgary zajął 30. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena i 7. miejsce w biegu masowym, a w Lake Placid był 15. w sprincie^[62]. W konkursie w Lake Placid po skokach plasował się na trzeciej pozycji, słabszy bieg sprawił jednak jego spadek w końcowej tabeli zawodów^[66]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 w Pucharze Świata B zajął trzecie miejsce z dorobkiem 226 punktów^[67].

W marcu 2002 wystartował ponadto w trzech konkursach Pucharu Kontynentalnego w skokach narciarskich na normalnym obiekcie w Vikersund. Zajął 28., 21. i 26. miejsce^[68], dzięki czemu zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji generalnej tego cyklu. W klasyfikacji zajął 164. miejsce z dorobkiem 20 punktów, ex aequo z Janem Ottarem Andersenem^[69]. Następnie, 21 marca zdobył drugi w karierze indywidualny tytuł zimowego mistrza Estonii w skokach narciarskich, triumfując w Otepää z przewagą ponad 10 punktów nad drugim Jaanem Jürisem^[70].

Od lipca do sierpnia 2002 roku wystąpił w czterech zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego. Raz uplasował się na pozycji punktowanej, zajmując 27. miejsce w Velenju. W sierpniu i wrześniu startował również w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich, jednak tylko raz awansował do konkursu głównego – 7 września w Lahti zajął 43. miejsce^[71]. We wrześniu został letnim wicemistrzem Estonii w skokach narciarskich. Przegrał tylko z Jaanem Jürisem ze stratą 15,9 punktu^[72].

Przed rozpoczęciem sezonu zimowego miał problem ze zbyt dużą wagą – przekraczała ona 70 kg. Problem ten udało mu się jednak rozwiązać i zmniejszyć masę ciała do 67 kg poprzez bieganie na nartach. W połowie października, wspólnie z Jaanem Jürisem, po raz pierwszy wziął udział w treningu w tunelu aerodynamicznym w Helsinkach. Pomysłodawcą odbycia takiego treningu był ówczesny szkoleniowiec estońskiej reprezentacji, Hillar Hein^[73].

Sezon zimowy Salumäe rozpoczął od startu w listopadowych zawodach Pucharu Świata w Ruce. Do pierwszego konkursu nie awansował (odpadł w kwalifikacjach), w drugim zajął 29. miejsce, zdobywając pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji generalnej^[71]. Został tym samym pierwszym reprezentantem Estonii, który zdobył punkty Pucharu Świata w skokach narciarskich^[74][75]. W grudniu wystąpił w trzech konkursach Pucharu Kontynentalnego – w Lahti zajął 26. i 33. miejsce, a w Sankt Moritz został sklasyfikowany na 26. pozycji^[71].

Na przełomie grudnia 2002 i stycznia 2003 po raz pierwszy w karierze wziął udział w seriach kwalifikacyjnych do konkursów Turnieju Czterech Skoczni. Zaprezentował się w kwalifikacjach na wszystkich czterech skoczniach (w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen, Innsbrucku i Bischofshofen), jednak ani razu nie zakwalifikował się do zawodów głównych. Po zakończeniu turnieju, w styczniu i lutym wciąż startował w Pucharze Świata, jednak cztery z siedmiu startów zakończył na kwalifikacjach, było to dwukrotnie w Zakopanem i dwukrotnie w Tauplitz. W konkursach głównych wystąpił w Libercu (45. miejsce) oraz dwa razy w Willingen (43. i 47. miejsce)^[71]. Podczas pierwszej serii treningowej przed kwalifikacjami do zawodów Pucharu Świata w Tauplitz, 30 stycznia 2013 roku^[76] ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku – uzyskał 161,5 metra, poprawiając dotychczasowy rekord o prawie 30 metrów^[77].

Pod koniec lutego 2003 po raz pierwszy w karierze znalazł się w składzie estońskiej reprezentacji skoczków narciarskich na mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym. Wziął udział w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych na skoczniach w Predazzo, jednak w obu przypadkach nie awansował do zawodów. Po mistrzostwach, w marcu jeszcze trzykrotnie startował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata (dwukrotnie w Lahti i raz w Planicy), jednak ani razu nie zdołał awansować do konkursu głównego^[71]. W marcu w seriach treningowych przed kwalifikacjami do zawodów Pucharu Świata w Planicy dwukrotnie poprawił swój rekord życiowy – najpierw skoczył 168,5 m, a następnie 176,5 m^[78].

Zimowy sezon 2002/2003 zakończył na 82. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z dorobkiem dwóch punktów, ex aequo z Ingemarem Mayrem^[79], oraz na 181. miejscu w Pucharze Kontynentalnym, w którym zdobył dziesięć punktów, tak jak Florian Knaus, Ingemar Mayr, Tomokazu Miura i Stephen Mackay^[80]. W obu cyklach był jednym z dwóch sklasyfikowanych Estończyków, obok Jaana Jürisa, w obu jednak uzyskał od niego słabsze wyniki punktowe^[79][80].

W marcu 2003 został wicemistrzem Estonii w skokach, przegrywając z Jaanem Jürisem o 18,5 punktu^[81].

W lipcu i sierpniu 2003 wziął udział w czterech konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego i czterech Letniego Grand Prix. W Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zdobył punkty do klasyfikacji generalnej podczas zawodów w Garmisch-Partenkirchen, zajmując 17. i 15. miejsce^[82]. Dało mu to 30 punktów i 60. miejsce w klasyfikacji generalnej, ex aequo z Ole Christenem Engerem, w gronie 102 punktujących skoczków^[83]. W Grand Prix w Courchevel (14 sierpnia) zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu, plasując się na 25. miejscu. W gronie punktujących zawodników znalazł się również podczas dwóch kolejnych konkursów – w Predazzo (24. miejsce) i Innsbrucku (23. miejsce)^[82]. Z dorobkiem 21 punktów Estończyk zajął 33. miejsce w klasyfikacji generalnej, ex aequo z Janem Mazochem. W cyklu sklasyfikowano 58 zawodników^[84].

We wrześniu 2003 po raz trzeci w karierze został indywidualnym mistrzem Estonii w skokach narciarskich na igelicie^[85].

W sezonie zimowym 2003/2004 na arenie międzynarodowej startował przede wszystkim w Pucharze Świata. W pierwszym i drugim periodzie tego sezonu, tj. od listopada do Turnieju Czterech Skoczni włącznie^[86], wziął udział we wszystkich konkursach poza zawodami w Engelbergu. Z ośmiu startów trzy zakończył na seriach kwalifikacyjnych – w pierwszym konkursie w Ruce oraz w Oberstdorfie i Innsbrucku. W pozostałych startach zakwalifikował się do zawodów głównych. Najlepszy rezultat osiągnął w drugim konkursie w Ruce, zajmując 21. miejsce i zdobywając 10 punktów do klasyfikacji generalnej. Ponadto był 35. w Trondheim, 44. w Titisee-Neustadt i Garmisch-Partenkirchen oraz 46. w Bischofshofen^[82][71]. Występy w Turnieju Czterech Skoczni były debiutem Salumäe w konkursach tego cyklu. W Garmisch-Partenkirchen, w konkursie rozgrywanym systemem KO, wystąpił w parze z Larsem Bystølem^[87] i przegrał ten pojedynek znacząco, bo o 22,2 punktu. Zajął 19. miejsce w gronie szczęśliwych przegranych i nie awansował do drugiej serii^[88]. W konkursie głównym Estończyk wystąpił również w Bischofshofen, jednak z uwagi na przełożenie kwalifikacji zawodów nie rozegrano systemem KO^[89]. W całym cyklu zajął 56. miejsce^[90].

W kolejnym periodzie, liczącym konkursy styczniowe po zakończeniu Turnieju Czterech Skoczni^[91], wziął udział we wszystkich zawodach poza Pucharem Świata w Zakopanem. Poza jednym startem w Sapporo we wszystkich pomyślnie przeszedł kwalifikacje, jednak ani razu nie zdobył punktów do klasyfikacji generalnej – w Hakubie był 34., w Libercu 36. i 44., a w Sapporo 55^[71]. Na kolejny period sezonu 2003/2004 składały się konkursy na mamuciej skoczni w Oberstdorfie oraz w Willingen^[91]. Salumäe wziął udział w kwalifikacjach w Willingen, jednak nie awansował do zawodów^[71].

Następnie startował w mistrzostwach świata w lotach w Planicy i zajął 25. miejsce w zawodach indywidualnych, uzyskując 172,5 m, 182 m, 179,5 m i 120,5 m^[92]. W serii próbnej przed konkursem, 20 lutego 2004 skoczył 195 metrów^[93], co jest jego rekordem życiowym^[10][94]. O dwa metry poprawił tym samym rekord Estonii w długości skoku narciarskiego, który wcześniej należał do Jaana Jürisa^[95]. Rekord kraju Salumäe przetrwał osiem lat – w lutym 2012 podczas odwołanej serii mistrzostw świata w lotach w Vikersund rezultat ten poprawił Kaarel Nurmsalu, uzyskując 204 metry^[96][97].

Tydzień po mistrzostwach wystartował w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w Kuopio i zajął w nich 20. i 9. miejsce^[82]. Były to najlepsze w jego karierze rezultaty w zimowych konkursach tego cyklu^[98].

W marcu 2004 wystąpił w kończących sezon Pucharu Świata konkursach Turnieju Nordyckiego w Finlandii i Norwegii^[82]. Rozpoczął od startu w konkursie drużynowym w Lahti, w którym reprezentacja Estonii zajęła ostatnie, dziewiąte miejsce. Salumäe uzyskał najlepszy wynik w swojej drużynie, w której wystąpili poza nim Jaan Jüris, Tambet Pikkor i Vahur Tasane^[99]. Indywidualnie Salumäe w Lahti nie przebrnął kwalifikacji. W konkursach w Lillehammer i Oslo zajął odpowiednio 48. i 31. miejsce^[71]. W turnieju został sklasyfikowany na 44. pozycji z notą 248,2 punktu^[100].

Sezon ukończył na 66. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata z dorobkiem 10 punktów^[101] oraz na 84. pozycji w Pucharze Kontynentalnym z wynikiem 40 punktów, wspólnie z Jure Šinkovcem^[102].

20 marca 2004 zwyciężył w konkursie o indywidualne mistrzostwo Estonii w skokach narciarskich^[103].

W lipcu 2004 wziął udział w czterech konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego. Tylko raz zdobył punkty do klasyfikacji generalnej – w Oberstdorfie był osiemnasty^[104]. Zdobył tym samym 13 punktów i zajął 67. miejsce w klasyfikacji na koniec sezonu letniego, ex aequo z Christophem Hössem^[105].

W sierpniu został wicemistrzem Estonii w letnich mistrzostwach Estonii w konkursie drużynowym. Zespół, w którym poza Salumäe wystąpili Kristjan Ehman i Vahur Tasane, uległ pierwszej drużynie Otepää SK^[106].

W sierpniu i wrześniu wystąpił w trzech zawodach Letniego Grand Prix, jednak ani razu nie znalazł się w czołowej trzydziestce – w Courchevel był 40., a w Hakubie nie zakwalifikował się do pierwszego konkursu, w drugim zajął 47. pozycję^[71].

W październiku zwyciężył w mistrzostwach krajowych w zmaganiach indywidualnych, zdobywając czwarty tytuł letniego mistrza Estonii w karierze^[107].

W sezonie zimowym startował w Pucharze Świata. Zaprezentował się we wszystkich zawodach poza konkursami w Harrachovie, Willingen, Zakopanem i Sapporo. Dwanaście ze startów zakończył na seriach kwalifikacjach, w pozostałych siedmiu wziął udział w zawodach głównych. Ani razu jednak nie zdobył punktów do klasyfikacji generalnej. Najlepsze miejsca w sezonie zajął w pierwszym konkursie w Ruce oraz w Garmisch-Partenkirchen – w obu przypadkach był 33. Ponadto był 36. w Trondheim, 46. i 35. w Engelbergu oraz 62. i 44. w Titisee-Neustadt^[108][71].

W 53. Turnieju Czterech Skoczni tylko w Garmisch-Partenkirchen wystąpił w zawodach głównych. W kwalifikacjach zajął 43. miejsce^[109], za sprawą czego w konkursowej parze KO trafił na Georga Spätha^[110]. W zawodach przegrał z Niemcem o 27 punktów i nie uzyskał bezpośredniego awansu do serii finałowej. Znalazł się na ósmej pozycji wśród szczęśliwych przegranych – do Risto Jussilainena, ostatniego zawodnika z kwalifikacją, Estończykowi zabrakło pół punktu^[111]. W klasyfikacji turnieju Salumäe uplasował się na 60. miejscu w gronie 74 punktujących zawodników^[112].

Pod koniec stycznia po raz ostatni w karierze stanął na podium zimowych mistrzostw Estonii. Zajął drugie miejsce, tracąc ponad 10 punktów do Jaana Jürisa^[113].

W lutym 2005 wziął udział w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Oberstdorfie. W rywalizacji skoczków narciarskich zajął 37. miejsce w konkursie na normalnej skoczni^[114], a na dużym obiekcie zakończył swój udział w serii kwalifikacyjnej^[115].

W marcu 2005 wystartował w konkursie drużynowym Pucharu Świata w Lahti. Drużyna estońska, w której Salumäe wystąpił wspólnie z Jaanem Jürisem, Egertem Maltsem i Illimarem Pärnem, zajęła ostatnie, dziewiąte miejsce. Do plasujących się na ósmym miejscu po pierwszej serii reprezentantów Polski, czyli do awansu do serii finałowej, zabrakło im 156,7 punktów^[116].

Pod koniec lipca 2005 wystartował w dwóch konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oberstdorfie. Zajął ósme i dziesiąte miejsce^[117]. Zdobyte w ten sposób 58 punktów dało mu 49. miejsce w klasyfikacji generalnej, wspólnie z Jussim Hautamäkim^[118]. Pod koniec sierpnia i na początku września wystąpił w dwóch konkursach Letniego Grand Prix – w Predazzo zajął 39., a w Bischofshofen 43. miejsce^[119].

We wrześniu 2005 zdobył brązowy medal mistrzostw Finlandii w konkursie drużynowym na normalnej skoczni w Lahti. Wystąpił w drugim zespole Puijon Hiihtoseura wspólnie z Joonasem Ikonenem, Lauri Hakolą i Arttu Lappi^[120]. W konkursie indywidualnym zajął szesnaste miejsce^[121].

Zmagania w zimowym sezonie 2005/2006 rozpoczął od startów w Pucharze Świata w Ruce i w Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi. w Ruce zajął 32. miejsce w pierwszym konkursie i 25. w drugim, dzięki czemu zdobył sześć punktów do klasyfikacji generalnej PŚ. W Rovaniemi był 33. i 30., co dało mu jeden punkt do klasyfikacji PK^[122]. Kolejnym jego startem był występ w Engelbergu. W kwalifikacjach do pierwszego konkursu zajął 13. miejsce i uzyskał awans do zawodów^[123]. W zawodach był 42. w gronie 44 skoczków, którzy oddali swoją próbę, po czym konkurs został odwołany^[124]. W kwalifikacjach do drugiego konkursu zajął 54. miejsce^[125].

Na przełomie 2005 i 2006 wziął udział w Turnieju Czterech Skoczni. W kwalifikacjach w Oberstdorfie uplasował się na 38. miejscu, ex aequo z Mattim Hautamäkim^[126], w efekcie czego w konkursowej parze spotkał się z Adamem Małyszem^[127]. Przegrał z Polakiem różnicą blisko 36 punktów i zajął 21. miejsce w gronie przegranych^[128]. W serii kwalifikacyjnej do noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen Estończyk uplasował się na 20. miejscu^[129]. W parze KO rywalizował z Harrim Ollim^[130] i uzyskał od niego gorszy wynik o blisko 10 punktów. Nie awansował do drugiej serii, zajmując 20. miejsce wśród przegranych^[131]. W Innsbrucku Salumäe zajął 56. miejsce i nie awansował do konkursu głównego^[132]. W kończącym turniej Bischofshofen awansował do zawodów z 36. miejsca w kwalifikacjach (ex aequo z Antonínem Hájkiem i Andreą Morassim)^[133]. W pierwszej serii konkursowej rywalizował z Andreasem Koflerem^[134] i uległ mu różnicą ponad 40 punktów. Zajął przedostatnie, 49. miejsce, pokonując tylko Piotra Czaadajewa^[135]. W klasyfikacji końcowej turnieju Estończyk zajął 49. miejsce^[136].

Tydzień po zakończeniu turnieju odbyły się mistrzostwa świata w lotach narciarskich na Kulm w Tauplitz. Salumäe zajął w nich 38. miejsce w rywalizacji indywidualnej, uzyskując 141,5 metra w pierwszej serii konkursowej^[137].

Nie wystartował w kolejnych konkursach Pucharu Świata – w Sapporo i Zakopanem. W następnych zawodach, na początku lutego w Willingen, zajął 36. miejsce^[122].

Salumäe znalazł się w ogłoszonej w styczniu 2006 olimpijskiej reprezentacji Estonii na igrzyska w Turynie. Był jednym z dwóch skoczków narciarskich, obok Jaana Jürisa, powołanym do kadry olimpijskiej^[138]. W zawodach w skokach narciarskich wystąpił w obu konkurencjach indywidualnych. Na skoczni normalnej zajął 32. miejsce, a na dużej był 23. Rezultat osiągnięty na dużym obiekcie uczynił go pierwszym reprezentantem Estonii, który awansował do serii finałowej olimpijskiego konkursu skoków narciarskich^[139][140].

Po zawodach olimpijskich w Turynie zapowiedział, że jego sportowym celem na ten sezon było osiągnięcie 200 metrów na skoczni w Planicy i poprawienie rekordu życiowego i kraju^[141].

Kolejnymi zawodami w sezonie był Turniej Nordycki, czyli konkursy w Lahti, Kuopio, Lillehammer i Oslo. Salumäe wystąpił we wszystkich i dwukrotnie zdobył punkty do klasyfikacji Pucharu Świata – w Lahti był 23., a w Kuopio uplasował się na 29. miejscu. W norweskiej części turnieju zajął 32. i 33. miejsce^[122]. W klasyfikacji turnieju zajął najwyższe w karierze, 27. miejsce^[142]. W zawodach kończących sezon 2005/2006, na skoczni w Planicy, Salumäe skoczył 177 metrów i zajął 52. miejsce w kwalifikacjach bez awansu do konkursu głównego^[143].

Sezon ukończył na 59. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata z dorobkiem 16 punktów^[144] i na 132. miejscu w Pucharze Kontynentalnym z 1 punktem^[145]. Był jedynym skoczkiem, który w tym sezonie zdobył punkty do klasyfikacji Pucharu Narodów dla Estonii^[144].

Pod koniec marca 2006 w konkursie indywidualnym mistrzostw Finlandii na normalnej skoczni w Rovaniemi zajął czwarte miejsce^[146], a na dużej skoczni w Ruce był siódmy^[147].

W kwietniu 2006 ustanowił rekord małej skoczni Kuilun Hyppyrimäki (K-42) w Siilinjärvi, uzyskując 47 metrów^[148].

Przed rozpoczęciem sezonu 2006/2007 postawił sobie za cel przynajmniej jedno miejsce na podium zawodów Pucharu Świata oraz miejsce w czołowej dziesiątce konkursu mistrzostw świata w Sapporo^[149].

W sierpniu i wrześniu 2006 wystąpił w trzech konkursach Letniego Grand Prix. W Kranju zajął najwyższe w karierze w zawodach tej rangi, 15. miejsce. Ponadto był 39. w Zakopanem i 32. w Klingenthal. Był zgłoszony również do konkursu w Predazzo, jednak ostatecznie nie wystartował^[150]. W klasyfikacji Letniego Grand Prix, z dorobkiem 16 punktów, zajął 60. miejsce, wspólnie z Primožem Rogličem^[151].

We wrześniu zwyciężył w letnich mistrzostwach Estonii w skokach narciarskich^[152]. Po raz pierwszy i jedyny zdobył ten tytuł, skacząc w barwach fińskiego klubu Puijon Hiihtoseura^[153]. W tym samym miesiącu po raz drugi w karierze został brązowym medalistą mistrzostw Finlandii w konkursie drużynowym. W mistrzostwach tych, w których wyłoniono medalistów na rok 2007, wystąpił w drugim zespole Puijon Hiihtoseura wspólnie z Lauri Hakolą, Joonasem Ikonenem i Juhą-Matti Ruuskanenem^[120][154].

Sezon zimowy rozpoczął od startów w Finlandii – w Pucharze Świata w Ruce i Pucharze Kontynentalnym w Rovaniemi. W inaugurującym sezon PŚ, loteryjnym jednoseryjnym konkursie w Ruce, zajął 30. miejsce i zdobył punkt do klasyfikacji generalnej^[155]. W kwalifikacjach do drugich zawodów w Ruce zajął 36. miejsce, co dało mu awans do konkursu głównego ^[156]. Ten jednak został odwołany z powodu silnego wiatru, więc Salumäe nie miał okazji wystartować^[157]. W Rovaniemi zaprezentował się we wszystkich czterech konkursach PK, jednak ani razu nie zapunktował – był kolejno 73., 70., 37. i 39^[158].

Na przełomie grudnia 2006 i stycznia 2007 wystąpił w kwalifikacjach do wszystkich konkursów 55. Turnieju Czterech Skoczni, jednak ani razu nie awansował do zawodów głównych. W serii kwalifikacyjnej w Oberstdorfie zajął 58. miejsce^[159], w Garmisch-Partenkirchen uplasował się na 59. pozycji^[160], w Innsbrucku był 68.^[161], a w Bischofshofen sklasyfikowany został na ostatnim, 60. miejscu^[162]. Bez powodzenia wystąpił też w lutym, w kwalifikacjach do konkursu w Willingen – był w nich jednym z dziewięciu skoczków bez kwalifikacji do zawodów głównych^[163].

W lutym 2007 po raz ostatni w karierze wziął udział w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym. W konkursie skoków na dużej skoczni zajął 48. miejsce^[164], a na obiekcie normalnym zakończył swój udział na serii kwalifikacyjnej, w której uplasował się na 55. pozycji^[165].

Do końca sezonu wystąpił jeszcze tylko w dwóch konkursach Pucharu Świata – w Lahti odpadł w kwalifikacjach, a w Kuopio zajął 48. lokatę^[71]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2006/2007 zajął 90. miejsce z jednym punktem na koncie^[166].

W sierpniu 2007 podczas gry w tenisa Salumäe doznał kontuzji śródstopia (zawodnik był zraniony, jednak jego kości nie zostały naruszone), co uniemożliwiło mu trenowanie według wcześniej określonego planu szkoleniowego. Pod koniec sierpnia wziął udział w letnim zgrupowaniu w Rovaniemi^[167][168].

We wrześniu po raz pierwszy w karierze wystąpił w zawodach z cyklu FIS Cup – w Falun uplasował się na siódmym i piątym miejscu^[169].

Zimę 2007/2008 rozpoczął od występów w Pucharze Świata w Ruce. Do konkursu indywidualnego nie awansował, zajmując 59. miejsce w kwalifikacjach. W serii tej wyprzedził tylko dwóch sklasyfikowanych skoczków – Dmitrija Ipatowa i Aleksieja Korolowa^[170]. W konkursie drużynowym, w którym poza Salumäe wystąpili Illimar Pärn, Siim-Tanel Sammelselg i Mats Piho, zespół estoński zajął ostatnie, trzynaste miejsce. Jedyna część rywalizacji, kiedy Estończycy nie byli na ostatnim miejscu, nastąpiła po pierwszej kolejce pierwszej serii, kiedy byli na dwunastym miejscu, o ponad 20 punktów przed reprezentantami Kazachstanu^[171].

Do końca sezonu rzadko pojawiał się w międzynarodowych zawodach. Najwięcej startów – siedem – miał na koncie w Pucharze Kontynentalnym – w grudniu 2007 roku w Rovaniemi zajął 43., 50. i 37. miejsce, a w marcu 2008 roku był 52. i 50. w Trondheim oraz 30. i 29. w Vikersund^[172]. Zdobyte w ten sposób trzy punkty dały mu 149. miejsce w klasyfikacji generalnej^[173]. Pod koniec stycznia wystąpił jeszcze w dwóch konkursach FIS Cup w Kuopio i dwukrotnie ukończył je na ósmej pozycji^[169]. W tym cyklu w jego dorobku (z zawodów letnich i zimowych) znalazło się 145 punktów, dzięki którym zajął 30. miejsce w klasyfikacji końcowej, ex aequo z Davidem Fallmannem^[174]. W Pucharze Świata jeszcze cztery razy wystąpił w kwalifikacjach – dwukrotnie w Predazzo i dwukrotnie w Kuopio, jednak ani razu nie zdołał awansować do zawodów głównych^[71].

We wrześniu 2008 zajął ósme miejsce w mistrzostwach Estonii w Otepää^[175].

W październiku ogłosił zakończenie kariery sportowej z powodu niezadowalających wyników^[176]. Z zamiarem zakończenia sportowej kariery nosił się już przed sezonem 2007/2008. Ostateczną decyzję podjął po tym, jak w osiąganych przez niego rezultatach nie nastąpiła żadna poprawa^[177].

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Konkurencja	Skoki				Biegi
				Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
39.	13–14 lutego 1998	Nagano	konkurs ind. (K-90 + 15 km)	84,0	83,0	203,5	+3:45,0	44:51,2	+7:15,1	Bjarte Engen Vik[178][18]
11.	19–20 lutego 1998	Nagano	konkurs druż. (K-90 + 4×5 km)[a][19]	87,0	83,5	749,5 (209,5)	+4:21,0	34:44,6 (15:03,5)	+9:21,4	Norwegia[179][180][18][181] Halldor Skard Kenneth Braaten Bjarte Engen Vik Fred Børre Lundberg
40.	9–10 lutego 2002	Park City	konkurs ind. (K-90 + 15 km)	91,0	88,5	220,5	+3:55,0	44:32,4	+9:15,7	Samppa Lajunen[182][183]
37.	21–22 lutego 2002	Park City	sprint (K-120 + 7,5 km)	119,0	N/A	111,8	+0:45,0	18:44,2	+2:49,1	Samppa Lajunen[184][185]

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Konkurencja	Skoki				Biegi
				Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
41.	20 lutego 1999	Ramsau	konkurs ind. (K-90 + 15 km)	b.d.	b.d.	b.d.	b.d.	b.d.	+13:23,9	Bjarte Engen Vik[186]
48.	27 lutego 1999	Ramsau	sprint (K-90 + 7,5 km)	b.d.	N/A	b.d.	b.d.	b.d.	+5:42,5	Bjarte Engen Vik[187]
40.	16 lutego 2001	Lahti	konkurs ind. (K-90 + 15 km)	b.d.	b.d.	210,5	+3:03,0	43:51,0	+7:27,3	Bjarte Engen Vik[49]
11.	20 lutego 2001	Lahti	konkurs druż. (K-90 + 4×5 km)[b]	b.d.	b.d.	633,0 (201,5)	+6:35,0	52:17,6 (12:56,0)	+8:38,5	Norwegia[47] Kenneth Braaten Sverre Rotevatn Bjarte Engen Vik Kristian Hammer
17.	24 lutego 2001	Lahti	sprint (K-116 + 7,5 km)	b.d.	N/A	119,3	+0:23,0	21:40,2	+2:14,6	Marko Baacke[48]

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Konkurencja	Skoki				Biegi
				Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
15.	26 stycznia 2000	Szczyrbskie Jezioro	konkurs ind. (K-90 + 10 km)	b.d.	b.d.	212,5	+2:14,0	29:59,8	+3:20,7	Aleksiej Cwietkow[27]
38.	29 stycznia 2000	Szczyrbskie Jezioro	sprint (K-90 + 5 km)	b.d.	N/A	93,5	+1:16,0	12:48,5	+1:49,6	Petter Kukkonen[28]
15.	1 lutego 2001	Karpacz	konkurs ind. (K-85 + 10 km)	b.d.	b.d.	226,5	b.d.	32:24,2	+3:20,5	Norihito Kobayashi[44]
11.	2 lutego 2001	Karpacz	konkurs druż. (K-85 + 4×5 km)[c]	b.d.	b.d.	437,0	b.d.	b.d.	b.d.	Niemcy[45] Matthias Mehringer Marc Frey Björn Kircheisen Christoph Menz
5.	3 lutego 2001	Karpacz	sprint (K-85 + 5 km)	b.d.	N/A	116,0	b.d.	14:26,6	+0:50,9	David Kreiner[46]

Sezon 2000/2001
															punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	dnf	47	33[d]
Sezon 2001/2002
																			punkty
27	25	39	40	34	-	-	-	40	27	dns	17	32	15	-	-	-	-	-	53
Legenda
1 2 3 4-10 11-45 poniżej 45  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
1998/1999[21]	29	54.
1999/2000[29]	31	51.
2000/2001[52]	33	43.
2001/2002[67]	224	3.

W tabeli zawarto miejsca zajęte przez Jensa Salumäe na podium seniorskich mistrzostw Estonii w kombinacji norweskiej.

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Konkurencja	Skoki				Biegi
				Skok 1	Skok 2	Nota	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
3.	30 stycznia 1999	Otepää	konkurs ind. (K-70 + 15 km)	68,5	66,5	219,0	45:02	+3:08	Villu Teder[22]
3.	26 marca 1999	Otepää	sprint (K-70 + 7,5 km)	68,0	–	109,6	22:38	+1:12	Villu Teder[25]
1.	30 grudnia 2001[e]	Otepää	sprint (K-70 + 7,5 km)	70,0	–	110,5	21:33	–	–[61]

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Kwalifikacje			Konkurs główny
							Skok	Nota	Miejsce	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
49.	12–13 lutego 2002	Park City	Utah Olympic Park Jumps	K-120	N/A	ind.	112,5	99,5	26.[f][188]	103,0	NQ	78,9	202,5	Simon Ammann[189]
32.	11–12 lutego 2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS 106	ind.	97,0	117,5	27.[g][190][191]	94,5	NQ	112,0	154,5	Lars Bystøl[192]
23.	17–18 lutego 2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS 140	ind.	108,5	80,3	43.[h][193][194]	118,0	120,5	203,8	73,1	Thomas Morgenstern[195]

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Kwalifikacje			Konkurs główny
							Skok	Nota	Miejsce	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
nq	13 lutego 2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	N/A	ind.	95,0	63,0	56.[i][196]	NQ			N/A	Adam Małysz[197]
nq	27–28 lutego 2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	N/A	ind.	81,5	83,5	55.[j][198]	NQ			N/A	Adam Małysz[199]
37.	19–20 lutego 2005	Oberstdorf	Allgäu Arena	K-90	HS 100	ind.	88,0	109,0	46.[k][200]	88,5	NQ	109,0	147,0	Rok Benkovič[114]
nq	25–26 lutego 2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS 137	ind.	113,0	97,9	49.[l][115]	NQ			N/A	Janne Ahonen[201]
48.	23–24 lutego 2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS 134	ind.	111,5	94,2	44.[m][202]	92,5	NQ	57,0	209,1	Simon Ammann[164]
nq	2–3 marca 2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS 100	ind.	82,5	94,5	55.[n][165]	NQ			N/A	Adam Małysz[203]

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Kwalifikacje			Konkurs główny
							Skok	Nota	Miejsce	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
25.	20–21 lutego 2004	Planica	Letalnica	K-185	N/A	ind.	–[o][204]			172,5	182,0	179,5	120,5	575,4	256,7	Roar Ljøkelsøy[92]
38.	12–14 stycznia 2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS 200	ind.	170,5	153,6	30.[p][205]	141,5	NQ			111,3	676,7	Roar Ljøkelsøy[137]

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
2002/2003[79]	2	82.
2003/2004[101]	10	66.
2004/2005[206]	0	–
2005/2006[144]	16	59.
2006/2007[166]	1	90.
2007/2008[207]	0	–

Źródło[208]
Sezon 2002/2003
																											punkty
q	29	-	-	-	-	-	-	q	q	q	q	45	q	q	-	-	-	q	q	43	47	-	q	q	q	-	2
Sezon 2003/2004
																							punkty
q	21	35	44	-	q	44	q	46	36	44	-	-	34	55	q	-	q	-	q	45	48	31	10
Sezon 2004/2005
																												punkty
33	q	q	36	-	-	46	35	q	33	q	q	-	q		62	44	-	-	-	-	q	q	q	q	q	q	-	0
Sezon 2005/2006
																						punkty
25	32	-	-	-	-	q	46	45	q	49	-	-	-	-	36	23	29	32	33	q	-	16
Sezon 2006/2007
																								punkty
30	-	-	-	-	q	q	q	q	-	-	-	-	-	-	-	q	q	48	dns	-	-	-	-	1
Sezon 2007/2008
																											punkty
q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

51. Turniej Czterech Skoczni[209][71]
Oberstdorf		Garmisch-Partenkirchen		Innsbruck		Bischofshofen		Nota	Miejsce
–	q	–	q	–	q	–	q	–	–
52. Turniej Czterech Skoczni[90][71]
Oberstdorf		Garmisch-Partenkirchen		Innsbruck		Bischofshofen		Nota	Miejsce
–	q	93,2	44.	–	q	84,3	46.	177,5	56.
53. Turniej Czterech Skoczni[112][71]
Oberstdorf		Garmisch-Partenkirchen		Innsbruck		Bischofshofen		Nota	Miejsce
–	q	98,4	33.	–	q	–	q	98,4	60.
54. Turniej Czterech Skoczni[136][71]
Oberstdorf		Garmisch-Partenkirchen		Innsbruck		Bischofshofen		Nota	Miejsce
80,0	46.	95,4	45.	–	q	82,6	49.	258,0	49.
55. Turniej Czterech Skoczni[210][71]
Oberstdorf		Garmisch-Partenkirchen		Innsbruck		Bischofshofen		Nota	Miejsce
–	q	–	q	–	q	–	q	–	–

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
2003[211]	0	–
2004[100]	248,2	44.
2005[212]	0	–
2006[142]	677,6	27.
2007[213]	43,3	66.
2008[214]	0	–

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
1995/1996[215]	0	–
2001/2002[69]	20	164.
2002/2003[80]	10	181.
2003/2004[102]	40	84.
2005/2006[145]	1	132.
2006/2007[216]	0	–
2007/2008[173]	3	149.

Źródło[208]
Sezon 1995/1996
																																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	68	-	0
Sezon 2001/2002
																																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	28	21	24	20
Sezon 2002/2003
																																			punkty
26	33	-	-	26	-	32	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	51	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	10
Sezon 2003/2004
																									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	20	9	-	-	40
Sezon 2005/2006
																										punkty
33	30	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1
Sezon 2006/2007
																								punkty
73	70	37	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2007/2008
																												punkty
-	-	43	50	37	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	52	50	30	29	3
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
2007/2008[174]	145	30.

Źródło[208]
Sezon 2007/2008
																									punkty
-	-	-	-	7	5	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	8	8	-	-	-	-	-	-	-	145
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
2002[217]	0	–
2003[84]	21	33.
2004[218]	0	–
2005[219]	0	–
2006[151]	16	60.

Źródło[208]
2002
						punkty
q	q	q	q	43	q	0
2003
				punkty
42	25	24	23	21
2004
							punkty
q	40	-	-	-	q	47	0
2005
								punkty
q	-	-	-	39	43	-	-	0
2006
										punkty
q	dns	-	-	39	15	-	-	32	q	16
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Liczba punktów	Miejsce
2002[220]	4	101.
2003[83]	30	60.
2004[105]	13	67.
2005[118]	58	49.

Źródło[208]
2002
										punkty
27	dq	-	40	33	39	-	-	-	-	4
2003
										punkty
48	31	-	-	-	-	17	15	-	-	30
2004
								punkty
39	40	18	dq	-	-	-	-	13
2005
													punkty
-	-	-	-	-	8	10	-	-	-	-	-	-	58
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

W tabeli zawarto miejsca zajęte przez Jensa Salumäe na podium seniorskich mistrzostw Estonii i Finlandii w skokach narciarskich.

Miejsce	Dzień	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	1 lutego 1998	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	71,0	72,0	240,6	–	–[20]
1.	12 września 1999	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	71,5	68,5	234,0	–	–[26]
2.	20 lutego 2000	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	69,0	66,5	217,1	4,7	Tambet Pikkor[30]
1.	9 września 2000	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	71,0	66,0	223,9	–	–[34]
1.	9 września 2000	Otepää	Tehvandi	K-70	druż. (letnie)[q]	b.d.	b.d.	622,3	–	–[35]
3.	23 marca 2001	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	64,5	70,0	213,4	4,8	Jaan Jüris[54]
2.	10 sierpnia 2001	Otepää	Tehvandi	K-70	druż. (letnie)[r]	b.d.	b.d.	652,3	13,4	Nõmme SK II Roomet Pikkor Tambet Pikkor Rauno Pikkor[56]
2.	8 września 2001	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	68,5	68,5	222,4	15,8	Jaan Jüris[55]
1.	21 marca 2002	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	70,5	70,0	231,1	–	–[70]
2.	21 września 2002	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	68,0	70,5	223,7	15,9	Jaan Jüris[72]
2.	9 marca 2003	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	71,0	67,5	224,7	18,5	Jaan Jüris[81]
1.	20 września 2003	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	70,0	69,5	232,9	–	–[85]
1.	20 marca 2004	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	70,0	68,5	229,2	–	–[103]
2.	13 sierpnia 2004	Otepää	Tehvandi	K-70	druż. (letnie)[s]	b.d.	b.d.	634,4	36,5	Otepää SK I Kristjan Eljand Egert Malts Jaan Jüris[106]
1.	9 października 2004	Otepää	Tehvandi	K-70	ind. (letnie)	69,5	70,0	232,4	–	–[107]
2.	29 stycznia 2005	Otepää	Tehvandi	K-70	ind.	70,0	69,5	228,4	10,7	Jaan Jüris[113]
3.	16 września 2005[t]	Lahti	Salpausselkä	K-90	druż.[u]	b.d.	b.d.	770,5	106,0	Lahden Hiihtoseura I Tami Kiuru Janne Ahonen Kimmo Yliriesto Veli-Matti Lindström