Punkt konstrukcyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Punkt konstrukcyjny (punkt kalkulacyjny, punkt K, punkt krytyczny) – punkt na profilu skoczni narciarskiej, według którego ustala się noty za odległość skoku w Pucharze Świata, Pucharze Kontynentalnym i Letniej Grand Prix. Umiejscowienie punktu K zależy od rodzaju skoczni.

W międzynarodowych zawodach w skokach narciarskich od tego punktu liczona jest punktacja, tzn. za każdy metr za punktem K zawodnik otrzymuje odpowiednio więcej punktów, zaś za każdy metr przed punktem K zawodnik otrzymuje odpowiednio mniej punktów. Na skoczniach dużych za osiągnięcie punktu K zawodnik otrzymuje 60 punktów, a za każdy metr więcej otrzymuje dodatkowe 1,8 punktu. Na skoczniach normalnych sytuacja jest podobna, jednak za każdy dodatkowy metr skoczek otrzymuje 2 punkty. Zupełnie inaczej jest w przypadku skoczni mamucich, na których za osiągnięcie punktu kalkulacyjnego otrzymuje się 120 punktów, lecz za każdy metr 1,2 punktu.

Opracowano na podstawie dokumentu Międzynarodowej Federacji Narciarskiej^[1].

• na skoczniach małych – do 44 metrów
• na skoczniach średnich – od 45 do 74 metrów
• na skoczniach normalnych – od 75 do 99 metrów
• na skoczniach dużych – od 100 do 169 metrów
• na skoczniach mamucich – powyżej 170 metrów

Według FIS obiekty o punkcie konstrukcyjnym umieszczonym poniżej 20 metra nie są skoczniami.