Jerzy I (książę Saksonii-Meiningen) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy I z Saksonii-Meiningen
Ilustracja
Jerzy I Sachsen-Meiningen
książę Saksonii-Meiningen
Okres

od 1782 (1761)
do 1803

Poprzednik

Karol Wilhelm

Następca

Bernard II

Dane biograficzne
Dynastia

Saksonia-Meiningen i Hildburghausen

Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1761
Frankfurt nad Menem

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 1803
Meiningen

Ojciec

Antoni Ulryk

Matka

Charlotte Amalie z Hesji-Philipsthal

Żona

Luiza Eleonora zu Hohenlohe-Langenburg

Dzieci

Bernard II,
Adelajda,
Ida

Jerzy I książę Saksonii-Meiningen (ur. 4 lutego 1761 we Frankfurcie n. Menem, zm. 24 grudnia 1803 w Meiningen) – książę z dynastii Saksonia-Meiningen, panujący od 1782 do 1803 w księstwie Saksonii-Meiningen.

Jeden z najbardziej znanych przedstawicieli dynastii z Saksonii-Meiningen, rządzący swoim księstwem zgodnie z zasadami oświeconego absolutyzmu. Przyczynił się do rozwoju oświaty, rolnictwa i leśnictwa.

Jego rodzicami byli Antoni Ulryk oraz księżna Charlotte Amalie z Hesji-Philipsthal. Ojciec zmarł, gdy miał 2 lata. Do 1779 (dopóki nie ukończył 18 lat) regencję w jego imieniu sprawowała jego matka. Do wczesnej śmierci swojego starszego brata – Karola Wilhelma w 1782 – rządził wspólnie z bratem.

W 1782 ożenił się z (dwa lata młodszą) księżniczką Luizą Eleonorą zu Hohenlohe-Langenburg. W tym samym roku założył w Meiningen ogród angielski. Kontynuował przebudowę Meiningen na reprezentacyjne miasto-rezydencję. Przebudował również Bad Liebenstein i zamek Altenstein.

W 1800 założył szkołę leśną. Rozpoczął budowę późniejszego Gymnasium Bernhardinum, które ustanowił na cześć syna Bernarda. Założył również szkołę dla uboższych mieszkańców Meiningen. Udostępnił bibliotekę i zbiory sztuki dla publiczności. Zajmował się również sprawami kościelnymi. W 1789 powołał na swojego sekretarza znanego kompozytora Johanna Fleischmanna. Był także członkiem masonerii.

Zmarł przedwcześnie, w Wigilię Bożego Narodzenia, mając 42 lata, wskutek choroby. Regencję w imieniu syna przejęła żona-wdowa Luiza Eleonora.

Pozostawił po sobie:

  • córkę Adelajdę (1792–1849) – żonę króla Anglii Wilhelma IV,
  • córkę Idę (1794–1852) – żonę księcia Karola Bernarda z Saksonii-Weimar-Eisenach (1792–1862),
  • syna Bernarda (1800–1882).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]