Jerzy Piechowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Jerzy Piechowski (ur. 31 marca 1936 w Płocku, zm. 12 stycznia 2003 w Warszawie) – polski pisarz, publicysta, tłumacz, kolekcjoner i koneser sztuki.

Życiorys

Z wykształcenia filolog klasyczny. Wywodził się z mazowieckiej linii kaszubskiej rodziny szlacheckiej Piechowskich herbu Leliwa, która do połowy XVIII w. używała podwójnego nazwiska Sieczka Piechowski. Był potomkiem Józefa Piechowskiego szambelana ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Niektóre z jego powieści zostały przetłumaczone na język niemiecki i czeski.

Twórczość (bibliografia)

Powieści i zbiory esejów:

Cień sprawy 1962
Sekretarz Piłata 1966
Drzewo gorczycy 1968
Rzym płonie 1969
Znak Salamandry 1970
Gwiazdy z kraju północy 1971
Świadkowie i truciciele 1972
Źrenice mroku 1973
Trzecia pokusa 1974
Spotkanie z Minotaurem 1975
Dumni i niezawiśli (eseje historyczne) 1977
Pittakos błazen 1978
Las w którym straszy 1980
Rycerze wielkiej gry 1981
Dym czarnych świec 1981
Imię tego zdrajcy 1982
Dzień w ogrodzie czasu (eseje z historii sztuki) 1984
Zemsta bogini Isztar 1986
Gra królów 1986
Druga twarz 1986
Być przy ogniu 1986
Prorok czy dyktator? - biografia Jana Kalwina 1988
Ukryte światła herbów 1991
Grymas Mony Lisy : sztuka, skandale, afery 1992
Śmierć tańczy poloneza 1992
Edgar Cayce. Wizjoner z Kentucky 1992; wyd. II pod zmienionym tytułem: Edgar Cayce. Wizjoner nowej ery 1994
Herby, magia, mity 1995
Symbol i mit starożytnej Grecji 1995
Mity starożytnego Rzymu 1996
Czas minął imperatorze 1999
Cezar płaci denara 2000
Aleja starych grabów 1991
Białe Błota 2003

Przetłumaczył:

Albert Schweitzer Życie (z niem.) Warszawa: PAX, 1964. Tytuł oryginalny: Lehre der Ehrfurcht vor dem Leben

Przygotował do druku, wydał, opatrzył wstępem i komentarzem:

Chrząszczewski Antoni Pamiętnik oficjalisty Potockich z Tulczyna Wrocław: Ossolineum, 1976