Johann Ender – Wikipedia, wolna encyklopedia

Johann Ender

Imię i nazwisko	Johann Nepomuk Ender
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1793 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	16 marca 1854 Wiedeń
Narodowość	austriacka
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Wiedniu
Dziedzina sztuki	malarstwo
Multimedia w Wikimedia Commons

Johann Nepomuk Ender (ur. 4 listopada 1793 w Wiedniu, zm. 16 marca 1854 tamże)^[1][2] – austriacki malarz.

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Lampiego, Cauciga i Fügera^[2]. Z okazji wystawy w Akademii zadebiutował pracą Der Tod Marc Aurels, która została nagrodzona. Ender szybko wypracował własny styl malarski, choć widoczne były też wpływy współczesnego mu Isabey’go.

W 1811, na zaproszenie hrabiego Széchenyi’ego, odbył podróż studyjną do Grecji i Włoch, skąd przywiózł wiele szkiców, będących później podstawą jego obrazów^[2][3][4]. Dzięki tej podróży nawiązał również kontakty umożliwiające mu późniejsze studia w Akademii Świętego Łukasza w Rzymie^[3]. W 1826 wrócił do Austrii i osiadł w Wiedniu. W latach 1829–1850 był profesorem wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych^[1][2][4].

Ender specjalizował się w malarstwie historycznym i religijnym; malował sceny rodzajowe, portrety i miniatury^[1][2][3][4].

• 
  Portret Ferenca Széchényi’ego, 1823, Węgierskie Muzeum Narodowe, Budapeszt
• 
  Portret Augusta Potockiego, 1829, Muzeum w Wilanowie
• 
  Portret Natalii Sanguszkowej, 1829, Muzeum w Wilanowie
• 
  Erzherzog Carl von Österreich, 1832, Heeresgeschichtliches Museum, Wiedeń
• 
  Die Kreuzigung, fresk, 1853, Katedra św. Szczepana w Wiedniu