Jules Gilliéron – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jules Gilliéron
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1854
La Neuveville, Szwajcaria

Data i miejsce śmierci

26 kwietnia 1926
Cergnaux-sur-Gléresse, Szwajcaria

Zawód, zajęcie

językoznawca, dialektolog

Narodowość

szwajcarska

Jules Gilliéron (ur. 21 grudnia 1854 w La Neuveville, zm. 26 kwietnia 1926 w Cergnaux-sur-Gléresse[1]) – szwajcarski językoznawca i dialektolog. Od 1883 roku nauczał dialektologii na paryskiej uczelni École pratique des hautes études[2]. Był współzałożycielem czasopisma „Revue des patois gallo-romans”, powstałego w 1887 i wydawanego do 1893 roku[2]. Jego istotną pracą jest Atlas linguistique de la France, ogłoszony w latach 1902–1910[2]. Jest uważany za jednego z założycieli geografii językowej[3].

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • La Faillite de l’étymologie phonétique: résumé de conférences faites à l’École pratique des hautes études (1919), Neuveville: Beerstecher.
  • Atlas Linguistique de la France (1902–1910) (współautorstwo: Edmond Edmont), Paryż: E. Champion.
  • Pathologie et thérapeutique verbales (1921), Paryż: E. Champion.
  • Les étymologies des étymologistes et celles du peuple (1922), Paryż: E. Champion.
  • Ménagiana du XXe siècle (1922), Paryż: E. Champion.
  • Thaumaturgie linguistique (1923), Paryż: E. Champion.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gilliéron Jules, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-30].
  2. a b c Matteo Pedroni, Gilliéron, Jules [online], Dictionnaire historique de la Suisse, 13 września 2004 [dostęp 2015-11-04] (fr.).
  3. Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 221–222, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).