French
DeutschJulian Arnoldt-Russocki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Julian Arnoldt-Russocki (w 1934 r.) | |
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 lipca 1893 |
|---|---|
| Data śmierci | 10 sierpnia 1953 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 5 Pułk Ułanów Zasławskich |
| Stanowiska | dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
Julian Edwin Arnoldt-Russocki (ur. 11 lipca 1893 we wsi Penkiny, pow. Wyłkowyszki[1], zm. 10 sierpnia 1953) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1893 roku we wsi Penkiny[2] (obecnie Penkiniai, na Litwie). Był synem Bronisława, starszym bratem Wiktora (1895–1956), także podpułkownika kawalerii Wojska Polskiego.
Został oficerem Armii Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej służył w 5 pułku ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 roku był żołnierzem 12 pułku ułanów, a po przekształceniu 10 pułku ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 puł w na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego. 1 czerwca 1921 roku pełnił nadal służbę w 10 puł[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 121. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 10 puł[4]. Oficerem 10 pułku ułanów w Białymstoku pozostawał do 1930 roku[5][6]. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W 1928 roku dowodził szwadronem zapasowym[8]. W lipcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[9][10]. Z dniem 5 lipca 1930 roku został przeniesiony do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11][12][13]. 17 stycznia 1933 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Od 15 lipca 1939 roku dowodził 16 pułkiem ułanów wielkopolskich im. gen. Gustawa Orlicz-Dreszera.
Po wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję dowódcy jednostki w pierwszych dniach kampanii wrześniowej. Dowodził w bitwie pod Bukowcem. W nocy 4/5 września 1939 roku dokonał rozwiązania 16 puł. Został wzięty do niewoli przez Niemców i osadzony w oflagu nr 506.
Zmarł 10 sierpnia 1953[14]. Jest pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6716 (10 maja 1922)[15]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)[16][17]
- Medal Niepodległości (15 kwietnia 1932)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Kawalerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-05-08].
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom VII [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2020-05-08].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 253, 541.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 161.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 619, 679.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 560, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299, 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 211.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 23, 73, w tym roku zajmował 7. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych kawalerii.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 209.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 143, 643.
- ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 77.
- ↑ Julian Arnoldt-Russocki. nekropole.info. [dostęp 2017-11-12].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 1, 19 marca 1936.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Czesław Dmochowski, Franciszek Małek: Jednodniówka. XV-lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich 1919–1934. Bydgoszcz: 1934.
- Stanisław Krasucki: 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich im. Gen. Gustawa Orlicz-Dreszera. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej zeszyt nr 20. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992. ISBN 83-85621-07-5.
- Julian Arnoldt-Russocki. 10pul.idl.pl. [dostęp 2016-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-18)].