Bitwa pod Bukowcem – Wikipedia, wolna encyklopedia

3 września o godz. 5:00 16 pułk Ułanów Wielkopolskich, mimo znacznych braków w ludziach i uzbrojeniu, wyrusza w kierunku na Poledno - Gruczno. Dowódca pułku ppłk Arnoldt-Russocki otrzymuje rozkaz "Ubezpieczyć wycofującą się brygadę w kierunku Świecie, w miejscowości Bukowiec. Oderwać się od nieprzyjaciela nie wcześniej niż o godzinie 12:00". W drodze, ok. 2 km od Bukowca, w m. Bramka napotyka 2 baterię 11 dywizjonu artylerii konnej pod dowództwem kpt. Janusza Pasturczaka. Po krótkiej rozmowie kapitan sam zaproponował wspólne działania, aby, jak pisze w swych wspomnieniach, "nie stać bezczynnie, gdy inni walczą".

16 pułk zajmuje pozycje wzdłuż torów kolejowych, oczekując natarcia nieprzyjaciela. Wysyła zwiad, który melduje o dużym (ok. 100 pojazdów) zgrupowaniu czołgów Wermachtu w miejscowości Polskie Łąki (ok. 3 km od miejsca bitwy). 2 bateria 11 dak-u zajęła miejsce na przejeździe kolejowo-drogowym na wprost wojsk niemieckich. Natychmiast po otrzymaniu meldunku na horyzoncie wyłoniły się pierwsze pojazdy. Pierwszy atak zostaje odparty, a 3 DP traci 15 czołgów. Wielką zasługę ma w tym właśnie 2 bateria 11 dak-u, która zniszczyła prawie połowę wrogich jednostek. Drugi atak jest bardziej zmasowany; nadciąga lotnictwo niemieckie bombardując Polaków. Straty rosną w zastraszającym tempie. Armia polska traci obie radiostacje. Po godzinie 12 ppłk. Arnoldt-Russocki nakazuje wycofanie się z pola bitwy.

Na terenie wsi Bukowiec i w okolicy 3 września 1939 r. poległo w walce z najeźdźcą hitlerowskim 131 żołnierzy 16 pułku Ułanów Wielkopolskich. Obecnie żyje tylko jeden ich towarzysz.