Julian Gościcki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Julian Gościcki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1903
Tulibowo

Data śmierci

wrzesień 1939

Zawód, zajęcie

inżynier rolnik

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Julian Gościcki (ur. 5 listopada 1903 w Tulibowie, zm. wrzesień 1939) – inżynier rolnik, działacz społeczny, porucznik intendent Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Był synem Stefana Gościckiego i Marianny z domu Mieczkowskiej (1872–1944). Egzamin dojrzałości zdał po ukończeniu gimnazjum w Płocku[1].

W 1920 wstąpił jako ochotnik do 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów Wojska Polskiego. Jako szwoleżer płockiego 4 szwadronu dowodzonego przez Jana Zarzeckiego, służył w I plutonie, którym dowodził Adam Gorski i brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2][3][4]. Ponadto współfinansował wyposażenie innych żołnierzy kawalerii. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych[1].

W 1926 ukończył studia w Szkole Nauk Politycznych oraz w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na Wydziale Rolniczym[5].

Po ukończeniu studiów z powodzeniem zarządzał rodzinnymi majątkami w Tulibowie, Glewie i Grochowalsku. Założył i prowadził jedną z większych hodowli rodowodowych świń rasy angielskiej w regionie należącą do Związku Hodowców Trzody Chlewnej w Warszawie[6]. Prowadzona przez niego hodowla krów mlecznych rasy nizinnej czarno-białej, należała do jednej z najbardziej efektywnych w powiecie lipnowskim[7].

Zaangażowany w działalność społeczną oraz naukową. Był jednym z współzałożycieli Koła Rolniczego w Grochowalsku zarejestrowanego w 1930 oraz jednym z inicjatorów i członkiem zarządu utworzonego w 1929 Oddziału Regionalno-Naukowego[8]. W latach 1934–1939 był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Grochowalsku. Z jego inicjatywy i przy jego wsparciu finansowym w latach 30 XX w. zbudowano murowaną remizę[9]. Jako prezes Włocławskiej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej był orędownikiem rozwoju spółdzielczości[10].

Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1938 i 23. lokatą w korpusie oficerów rezerwy intendentów[11].

W sierpniu 1939 został zmobilizowany do 63 pułku piechoty. W trakcie kampanii wrześniowej brał udział w bitwie nad Bzurą, w której zginął. Jego ciała nigdy nie odnaleziono[12][1].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Gałkowski ↓, s. 376.
  2. Stanisław Kwasieborski, Od Wisły do Korostenia. Wspomnienia z czasu służby ochotniczej w płockim szwadronie w 201 p. szwoleżerów, Płock 1936, s. 196.
  3. Krajewski ↓, s. 98.
  4. Gałkowski ↓, s. 192.
  5. Leszek Sieczko, Absolwenci Wydziału Rolniczego [online], agrobiol.sggw.waw.pl [dostęp 2016-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-27].
  6. Gałkowski ↓, s. 105.
  7. Polskie Towarzystwo Zootechniczne ↓, s. 78.
  8. Gałkowski ↓, s. 254.
  9. Zdzisław Jan Zasada, Grochowalska Ochotnicza Straż Pożarna w ochronie przeciwpożarowej ziemi dobrzyńskiej (1904–2009), 2009, s. 95-96, ISBN 978-83-87144-71-5.
  10. Lutosławski ↓, s. 1380.
  11. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 596.
  12. Gałkowski ↓, s. 411.
  13. e (red.), Uroczystość odsłonięcia pomnika Stefana i Juliana Gościckich w Grochowalsku [online], 11 września 2016 [dostęp 2016-09-16] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]