Julius Friedrich Cohnheim – Wikipedia, wolna encyklopedia

Julius Friedrich Cohnheim

Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1839 Demmin
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1884 Lipsk
profesor nauk medycznych
Specjalność: patologia
Alma Mater	Uniwersytet w Marburgu Uniwersytet w Berlinie
Profesura	1868
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Kilonii Königliche Universität Breslau Uniwersytet w Lipsku
Multimedia w Wikimedia Commons

Julius Friedrich Cohnheim (ur. 20 lipca 1839 w Demmin, zm. 15 sierpnia 1884 w Lipsku) – niemiecki lekarz i patolog żydowskiego pochodzenia.

Studiował medycynę na uniwersytetach w Würzburgu, Marburgu i Berlinie, gdzie w 1861 roku obronił pracę na temat ropienia błon surowiczych. Był profesorem na kilku niemieckich uczelniach (Kilonia, Wrocław, Lipsk)^[1]. Zajmował się patologią i przedstawił pogląd, że ropa w przebiegu procesów zapalnych powstaje z gromadzących się z krążącej krwi leukocytów (diapedeza). Jego najważniejsze dzieło to praca Über Entzündung und Eiterung (1867).

• Prace Juliusa Friedricha Cohnheima. dispatch.opac.d-nb.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-20)]. w Deutsche Nationalbibliothek (niem.)