Kętrzyński III – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kętrzyński III (Kantrzinski, Kantrzyński, Kętrzyński, Junosza odmienny) − kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Junosza.

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

W polu czerwonym baran srebrny, wspięty. Klejnot: nad hełmem bez korony półksiężyc z twarzą złoty, nad którym trzy takież gwiazdy (1 i 2). Labry: czerwone, podbite srebrem.

Herb z pieczęci J. R. von Kantrzinski z 1748, wymieniony w herbarzach Ostrowskiego (Księga herbowa rodów polskich, jako Kętrzyński bez numeratora, pod tą też nazwą znany w polskich herbarzach), Żernickiego (Der polnische Adel) oraz w Nowym Siebmacherze.

Herbu takiego używali Kętrzyńscy z gałęzi osiadłej w Prusach Wschodnich, z której jakiś J. R., wojskowy pruski, użył w 1748 pieczęci z tym herbem. Być może, jeżeli wzmianka o nim nie jest pomyłką heraldyków, należał on do kolejnej, niespokrewnionej z Kętrzyńskimi herbu Cietrzew rodziny osiadłej w Kętrzynie.

Kętrzyński (Kantrzinski, Kantrzyński), być może także z przydomkiem Wulf.

• Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej T.3. Gdańsk: Wydawn. BiT, 2009, s. 231. ISBN 978-83-927383-6-7.