Kłyż – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł należy dopracować:

od 2010-08 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ usunąć nieencyklopedyczne treści.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kłyż

wieś
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	tarnowski
Gmina	Żabno
Wysokość	8 m n.p.m.
Liczba ludności (2022)	315[2]
Strefa numeracyjna	14
Kod pocztowy	33-250[3]
Tablice rejestracyjne	KTA
SIMC	0837838
Położenie na mapie gminy Żabno Kłyż
Położenie na mapie Polski Kłyż
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kłyż
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego Kłyż
50°12′42″N 20°50′21″E/50,211667 20,839167[1]

Kłyż – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie tarnowskim, w gminie Żabno.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.

Wzmianki historyczne pojawiają się już w XV wieku. Jak napisał anonimowy kronikarz: Kłyż jest osadą królewską... i prawdopodobnie tak było, bo obszary gminy Żabno miał w posiadaniu jeden z książąt polskich.

Aktualnie w miejscowości mieszka około 400 ludzi. Głównym zajęciem mieszkańców jest rolnictwo, które idąc w parze z bardzo żyznymi glebami daje niezłe wyniki w uprawach oraz w hodowli zwierząt. Dobrym tego dowodem jest to, że w roku 1995 Kłyż wraz z pobliskim Otfinowem zajął pierwsze miejsce w produkcji tuczników na terenie kraju. Wraz ze spadkiem opłacalności działalności gospodarczej wzrasta także migracja mieszkańców do aglomeracji miejskich. Przeważnie są to ludzie młodzi, toteż średnia wieku gwałtownie wzrasta. Ważnymi obiektami w miejscowości są: budynek szkoły, która z powodu zbyt małej ilości dzieci została zamknięta oraz Dom Ludowy, w którym odbywają się msze święte oraz ważniejsze imprezy. Bardzo ważnymi punktami społeczno-kulturowymi miejscowości jest Ochotnicza Straż Pożarna, która istnieje w Kłyżu już od roku 1903^[4] oraz zespół piłki nożnej – LZS Polonia Kłyż.

• Kłyż, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 91 .