Kūkai – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kūkai

空海

Data urodzenia	774
Data śmierci	835

Kūkai (jap. 空海 Kūkai; ur. 774, zm. 835) – japoński mnich, uczony, poeta i artysta, założyciel buddyjskiej sekty shingon (Shingon-shū; Sekta Prawdziwego Słowa). Znany jest również pod pośmiertnym imieniem Kōbō-Daishi (jap. 弘法大師 wielki mistrz rozpowszechniający nauki buddyjskie), nadanym mu przez dwór cesarski w 921 roku.

W 804 roku Kūkai wyruszył do Chin, gdzie pobierał nauki u Huiguo (746–805), nauczyciela buddyzmu ezoterycznego, który z kolei był bezpośrednim uczniem indyjskiego mistrza. Podczas swojego pobytu w Państwie Środka poznał także chińską kaligrafię i poezję, ucząc się u najlepszych ówczesnych mistrzów. Do Japonii Kūkai powrócił w 806 roku.

W 816 roku otrzymał z nadania cesarza Saga ziemię na górze Kōya, gdzie założył jeden z dwóch ośrodków szkoły shingon.

Kūkai zasłynął jako kaligraf i twórca sylabariusza japońskiego kana służącego do zapisu elementów fonetycznych języka japońskiego (obok chińskich znaków). Był prekursorem męskiej miłości – shudō. Był również rzeźbiarzem, architektem, a nawet inżynierem (w 822 roku kierował, na polecenie dworu cesarskiego, budową zbiornika irygacyjnego).

Poświęcony jest mu poemat Iroha.

• Saichō

• Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006, ISBN 83-233-2152-3.
• Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996, ISBN 83-02-06378-9.
• Yoshito S. Hakeda „Kukai: Major Works”, translated, with an account of his life and a study of his thought. Columbia University Press, New York 1972, ISBN 0-231-03627-2.

• JohnJ. Krummel JohnJ., Kūkai, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 6 sierpnia 2018, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-08-06]  (ang.).
• Koyasan University (ang.)