Kafū Nagai – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kafū Nagai
永井荷風
ilustracja
Imię i nazwisko

Sōkichi Nagai
(永井壮吉)

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1879
Bunkyō, Tokio

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1959
Ichikawa

Narodowość

japońska

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Order Kultury (Japonia)

Kafū Nagai (jap. 永井 荷風 Nagai Kafū; ur. 3 grudnia 1879 w Tokio, zm. 30 kwietnia 1959 w Ichikawie) – japoński pisarz i eseista.

Urodził się w Tokio jako Sōkichi Nagai (jap. 永井 壮吉 Nagai Sōkichi) w rodzinie wysoko sytuowanego urzędnika[1][2]. Jego młodszym bratem był Jun Takami[3]. W młodości uczył się języka chińskiego w tokijskiej szkole języków obcych, porzucił jednak edukację, by poświęcić się własnym studiom i próbom literackim[1][3]. W początkowym etapie wpływ na twórczość Nagaia wywierała literatura okresu Edo oraz dzieła pisarzy francuskich, głównie Émile’a Zoli[1]. Najważniejszym dziełem tego młodzieńczego okresu jest wydana w 1902 roku powieść Jigoku-no hana („Kwiaty piekła”; tytuł inspirowany Kwiatami zła Baudelaire’a)[1].

W 1903 roku został wysłany przez ojca do Stanów Zjednoczonych[1], gdzie studiował na Kalamazoo College[2], a później pracował w japońskim banku w Nowym Jorku[1]. Następnie, w 1907 roku, przeniósł się do Francji, początkowo pracując w banku w Lyonie, po czym spędził kilka miesięcy w Paryżu[1]. Plonem pobytu w USA i Francji są dwa zbiory opowiadań, Amerika monogatari (Opowieści amerykańskie, 1908) i Furansu monogatari (Opowieści francuskie, 1909)[1]. Po powrocie do Japonii wykładał w latach 1910–1916 na Uniwersytecie Keiō, redagując jednocześnie, jako redaktor naczelny, magazyn literacki Mita Bungaku[1]. W tym czasie przeżył także nieszczęśliwą historię osobistą: w 1912 roku zawarł zaaranżowane małżeństwo z niekochaną przez siebie kobietą, z którą rozwiódł się po 5 miesiącach, gdy tylko zmarł jego ojciec. Niedługo potem ożenił się powtórnie z gejszą, która jednak rychło go porzuciła[1].

Jako przedstawiciel tzw. szkoły estetycznej Kafū Nagai w swojej twórczości często poruszał wątek nostalgii za bezpowrotnie minionymi czasami epoki Edo[1][2]. Prowadził życie raczej ekscentryczne. Swój dom nazwał Henkikan, czyli Domem Ekscentrycznym[4]. Zasłynął zwłaszcza umieszczonymi na kartach swoich powieści obrazami tokijskich dzielnic rozkoszy przełomu XIX i XX wieku[1][3]. Jest autorem takich powieści, jak: Udekurabe (Rywalizacja, 1916–1917), Okamezasa (1918), Ame shōshō (1922), Tsuyu no atosaki (Pora deszczowa, 1931), Bokutō kidan (Dziwne opowieści znad rzeki Sumidy, 1937)[2]. W 1952 roku został odznaczony Orderem Kultury[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Kenneth Henshall: Historical Dictionary of Japan to 1945. Lanham: Scarecrow Press, 2014, s. 279–280. ISBN 978-0-8108-7871-6.
  2. ↑ a b c d e Roman Adrian Cybriwsky: Historical Dictionary of Tokyo. Lanham: Scarecrow Press, 2011, s. 153. ISBN 978-0-8108-7238-7.
  3. ↑ a b c J. Scott Miller: The A to Z of Modern Japanese Literature and Theater. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 81. ISBN 978-0-8108-7615-6.
  4. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN SA, 2011, s. 341, 342, 391. ISBN 978-83-01-17214-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kafū_Nagai&oldid=71299188”