Kamienica przy ulicy Grodzkiej 49 w Krakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia
![]() | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | ul. Grodzka 49 |
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie Krakowa ![]() | |
![]() |
Kamienica przy ulicy Grodzkiej 49 – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Grodzkiej na krakowskim Starym Mieście.
Historia kamienicy
[edytuj | edytuj kod]Kamienica została wzniesiona w II ćwierci XIV wieku. W II połowie XV wieku została przebudowana. W 1575 budynek stał się własnością kościelną i od tego momentu, aż do początku XIX wieku zamieszkiwali w nim wikariusze zamkowi. W 1809 przeszedł na własność rządu Księstwa Warszawskiego. W 1815 stał się własnością prywatną. W 1879 kamienica została przebudowana według projektu Wandalina Beringera. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1924. Kierował nią architekt Henryk Lamensdorf[1][2]. Od 2004 w budynku ma siedzibę Włoski Instytut Kultury[3].
2 maja 1967 kamienica została wpisana do rejestru zabytków[4]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków[2].