Kapitałochłonność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kapitałochłonność – to ilość kapitału (np. środków trwałych) w relacji do innych czynników produkcji (np. pracy), niezbędna do osiągnięcia określonego poziomu produkcji. Termin ten może być używany w odniesieniu do produkcji w pojedynczym przedsiębiorstwie, całym sektorze, branży, czy też w odniesieniu do danej gospodarki narodowej.

Miarą kapitałochłonności może być stosunek ilości zaangażowanego kapitału do pracy (np. ilość lub wartość maszyn przypadających na jednego pracownika w danej firmie).

Zobacz też

Pracochłonność

Bibliografia

D. Begg, R. Dornbusch, S. Fischer, G. Vernasca: Makroekonomia. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2014. ISBN 978-83-208-2097-3.
M. Burda, Ch. Wyplosz: Macroeconomics. A European text. Oxford: Oxford University Press, 2013. ISBN 978-0-19-960864-5.