Karabin maszynowy FN MAG – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mitrailleuse d'Appui General (MAG)

Państwo	Belgia
Projektant	Ernest Vervier
Producent	Fabrique Nationale de Herstal
Rodzaj	uniwersalny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	lata 50. XX wieku
Produkcja	1958 – do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 51 mm NATO
Taśma nabojowa	taśma rozsypna typu amerykańskiego lub taśma ciągła, pojemność odcinka taśmy 50 nabojów
Wymiary
Długość	1260 mm
Długość lufy	545 mm
Masa
broni	20,35 kg (na podstawie trójnożnej)
karabinu właściwego	10,85 kg
podstawy	10,5 kg
lufy	3 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	~840 m/s
Energia pocz. pocisku	3417 J
Szybkostrzelność teoretyczna	600 – 1000 strz./min
Zasięg maks.	1200 m
Zasięg skuteczny	800 m (z dwójnogu) 1200 m (z trójnogu)
Multimedia w Wikimedia Commons

Mitrailleuse d'Appui General (MAG) – belgijski uniwersalny karabin maszynowy, jeden z najbardziej rozpowszechnionych karabinów maszynowych tej klasy.

W latach 50. XX wieku w belgijskich zakładach Fabrique Nationale w Herstal w Belgii rozpoczęto prace nad nowym karabinem maszynowym. Nowa konstrukcja miała zastąpić ręczne i ciężkie karabiny maszynowe. Do zasilania nowej broni wybrano nabój 7,62 x 51 mm, który miał stać się standardowym nabojem NATO.

Konstruktor nowej broni Ernest Vervier konstruując nową broń postanowił oprzeć się na sprawdzonych wzorach. Sposób ryglowania oparł na produkowanym także w zakładach FN amerykańskim rkm-ie BAR, mechanizm zasilania i taśma amunicyjna były wzorowane na niemieckim ukm-ie MG 42. W rezultacie otrzymano broń solidną i bardzo niezawodną.

Produkcję nowego karabinu maszynowego rozpoczęto w 1958 roku. Z czasem MAG został zakupiony przez armie ponad 80 krajów świata, oficjalnie do uzbrojenia został przyjęty w 25, a jego produkcję poza Belgią prowadzono między innymi w Indiach, Izraelu, Szwecji, Wielkiej Brytanii i USA.

W latach 90. XX wieku karabin maszynowy MAG został przyjęty do uzbrojenia United States Armed Forces jako M240 (zastąpił ukm M60)

MAG jest zespołową bronią samoczynną, działającą na zasadzie odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Broń wyposażona jest w czteropołożeniowy regulator gazowy. Ryglowanie ryglem dźwigniowym. Mechanizm spustowy umożliwia tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe, lewostronne. Taśma rozsypna M13. Karabin posiada lufę szybkowymienną zakończoną szczelinowym tłumikiem płomienia. Lufa jest na stałe połączona z komorą gazową i dwójnogiem. Przyrządy celownicze składają się z muszki stałej i celownika nastawnego.

• M240

• StanisławS. Kochański StanisławS., Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Warszawa: Bellona, 1991, ISBN 83-11-07784-3, OCLC 233499382 . Brak numerów stron w książce
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 73. ISBN 83-86028-01-7.