Granatnik Carl Gustaf – Wikipedia, wolna encyklopedia

Carl Gustaf[1][2]
Ilustracja
Carl Gustaf
Państwo

 Szwecja

Producent

Saab Bofors Dynamics

Rodzaj

działo bezodrzutowe,
granatnik przeciwpancerny

Obsługa

1 lub 2 osoby

Historia
Prototypy

1946 (M1), 1964 (M2), 1991 (M3), 2014 (M4)

Produkcja

1948 –

Dane techniczne
Kaliber

84 mm

Nabój

84×246 mm R

Wymiary
Długość

1,13 m (M2; w położeniu bojowym)
1,065 m (M3; w położeniu bojowym)
ok. 1 m (M4; w położeniu bojowym)

Masa
broni

14,2 kg (M2; rozładowany)
8,5 kg (M3; rozładowany)
6,7 kg (M4; rozładowany)

podstawy

0,8 kg (M2)
0,5 kg (M3)

Inne
Prędkość pocz. pocisku

310 m/s (ppanc. HEAT-551)

Szybkostrzelność praktyczna

6 strz./min

Zasięg skuteczny

ok. 450 m (do wozów bojowych)

Przebijalność pancerza

400 mm (ppanc. HEAT-551)

Amunicja wraz z działami
Malezyjscy żołnierze z granatnikiem Carl Gustaf

Carl Gustafszwedzkie gwintowane działo bezodrzutowe kalibru 84 mm, produkowane przez Saab Bofors Dynamics, klasyfikowane również jako średni granatnik przeciwpancerny. Pierwszy prototyp granatnika Carl Gustaf powstał w 1946.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Granatnik działa na zasadzie działa bezodrzutowego. Ładowany jest odtylcowo, zamek jest otwierany na bok. Pocisk w czasie lotu jest stabilizowany dzięki gwintowanej lufie[3].

Do broni przeznaczona jest amunicja w pięciu rodzajach: kumulacyjna (typu HEAT-551), przeciwpancerno-odłamkowa (typu HEDP-502), odłamkowo-burząca (typu HE-441B), oświetlająca (typu 545) i dymna (typu 469B). Prowadzone są próby pocisku ppanc kierowanego półaktywnie wiązką światła laserowego[4].

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Granatnik mimo wiekowej konstrukcji jest z powodzeniem używany do dnia dzisiejszego przez siły zbrojne wielu państw świata.

Polska

[edytuj | edytuj kod]

27 granatników Carl Gustaf M2 posiadały Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe, a po ich rozformowaniu przekazane Wojskom Aeromobilnym (25 BKP, 6 BDSz), broń tych sił była zmagazynowana (stan na 2017 rok)[15]. Wojska Specjalne są największym użytkownikiem w SZ RP[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Carl-Gustaf - Wielozadaniowy granatnik od Saab. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-05)].
  2. DEBIUT GRANATNIKA CARL-GUSTAF M4
  3. Carl Gustaf – broń wielozadaniowa, od 1948 [online], Nowa Strategia [dostęp 2019-11-22] (pol.).
  4. Udane próby kierowanej amunicji do granatnika Carl Gustaf - Radar [online], rp.pl [dostęp 2020-12-25] (pol.).
  5. a b c Carl Gustaf antitank recoilless rifle (Sweden) [online], world.guns.ru [dostęp 2012-04-12] (ang.).
  6. a b c d e f g h Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
  7. Tehnika – Granaadiheitja Carl-Gustav [online], mil.ee [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-03] (est.).
  8. Greece Land Forces military equipment and vehicle Greek Hellenic Army [online], armyrecognition.com [dostęp 2012-04-12] (ang.).
  9. Igor Spicijarić, Kopassus & Kopaska - specijalne postrojbe Republike Indonezije [online], hrvatski-vojnik.hr, 11 września 2007 [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-12] (chorw.).
  10. Prieštankinis granatsvaidis „CARL GUSTAF“ (M-2, M-3) [online], kariuomene.kam.lt [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2010-07-31] (lit.).
  11. Maksymilian Dura, Carl-Gustaf – Wielozadaniowy granatnik od Saab [online], defence24.pl, 2 września 2014 [dostęp 2015-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-23].
  12. Kolejne zamówienie na Carl-Guatf [online], Altair Agencja Lotnicza, 1 listopada 2012 [dostęp 2015-08-23].
  13. Słowacja kupuje granatniki przeciwpancerne. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-20)].
  14. DSEI 2015: Słowacja kupiła Carl-Gustaf M4
  15. a b Remigiusz Wilk. Lekka broń przeciwpancerna dla WP. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. 02/2017, s. 9. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 46. ISBN 83-86028-01-7.