French
DeutschKarol Świnarski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 stycznia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 listopada 1935 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1935 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 3 Pułk Strzelców Wielkopolskich |
| Stanowiska | dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Karol Świnarski herbu Poraj[1] (ur. 11 stycznia 1890 w Poznaniu, zm. 17 listopada 1935 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Karol Świnarski urodził się 11 stycznia 1890 roku w Poznaniu[2]. Rodzicami byli: urzędnik kolejowy Henryk Świnarski (ur. 1854 - zm. przed 1933r.) oraz Aniela z domu Cybińska (1859-1933). Powołany do armii niemieckiej. Służył w 1 kompanii 37 Pułku Fizylierów. Dwukrotnie ranny w 1914.
W latach 1919–1921 pełnił służbę w 3 pułku Strzelców Wielkopolskich, który został przemianowany na 57 pułk piechoty wielkopolskiej. Dowodził 4 kompanią strzelców, a następnie pułkową szkołą podoficerską (od 5 lipca do 4 października 1919) i II batalionem (od 4 października 1919 do 9 lipca 1920)[3][4]. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[5].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 478. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku był odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu[6]. Od 1924 roku należał do kadry kursu doszkolenia oficerów sztabowych piechoty w Grupie, pozostając oficerem nadetatowym macierzystego 57 pułku piechoty[7]. 17 listopada 1925 roku został przydzielony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[8]. 10 września 1927 roku otrzymał przeniesienie do 2 Batalionu Ciężkich Karabinów Maszynowych w Różanie na stanowisko dowódcy[9]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie „ze zlikwidowanego 2 baonu c.k.m. do Szkoły Podchorążych Piechoty na stanowisko dowódcy baonu unitarnego” w Różanie[12]. W okresie od 23 października do 13 listopada 1930 roku pełnił w zastępstwie obowiązki komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty[13]. 23 marca 1932 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 44 pułku piechoty w Równem[14][15]. 15 czerwca 1933 roku inspektor armii, generał dywizji Edward Śmigły-Rydz przedstawił marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu jego kandydaturę na stanowisko dowódcy pułku[16]. 28 czerwca 1933 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[17]. 25 lipca 1934 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Sanockiej[18][19]. Był działaczem lwowskiego okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[20].
Zmarł 17 listopada 1935 roku w Warszawie[21][22]. 21 listopada 1935 roku pochowany na cmentarzu w rodzinnym Krotoszynie[23][24]. Na pomniku widnieje napis pułkownik a podobizna ma kapelusz z trzema gwiazdkami i dwoma galonami oficerskimi[25]. Na stopień pułkownika został mianowany pośmiertnie ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów piechoty[26].
Był żonaty z Irmgardą z Liczbińskich (na początku wojny wybrała narodowość niemiecką)[27][28]. Jego synami byli filmowiec Konrad Swinarski[29][30] i Henryk (w 1944 powołany do Wermachtu, zginął w 1945)[27].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2123 (1922)[31]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz trzeci w 1921)[32]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[33]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karol Swinarski; Wielka Genealogia Minakowskiego – M.J. Minakowski [online], wielcy.pl [dostęp 2024-10-13].
- ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach [online], szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
- ↑ Józef Podwapiński, Ilustrowany zarys historii 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (3 Pułku Strzelców Wielkopolskich), Nakładem 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, Poznań 1927, s. 19, 174–181, 216, 218, 221.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 176, 899.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287, 404.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 262, 347.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 121 z 17 listopada 1925 roku, s. 653.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 10 września 1927 roku, s. 270.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 19.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 111, 168.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 38.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 574.
- ↑ Kandydaci na brygadierów i dowódców pułków, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 845.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne, Środowisko kulturalne, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 616.
- ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. VII, s. 12, 1995. ISSN 0557-2096.
- ↑ Rozbudowa lwowskiego okręgu L. O. P. P.. „Wschód”. Nr 9, s. 7, 20 kwietnia 1936.
- ↑ Karol Świnarski. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 9, Nr 318 z 19 listopada 1935.
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 13, 19 marca 1936.
- ↑ Krotoszyński Orędownik Powiatowy Nr 95 z 27 listopada 1935 roku, s. 5.
- ↑ Andrzej Romaniak: Pamiątki po 2 Pułku Strzelców Podhalańskich z Sanoka. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2003, s. 76. ISBN 83-919305-0-5.
- ↑ Łukasz Cichy: Nasi Powstańcy: Karol Swinarski z Krotoszyna. krotoszyn.naszemiasto.pl/, 2017-07-04. [dostęp 2018-04-09].
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 337.
- ↑ a b Reżyser kiepskiej pamięci, „Onet Wiadomości”, 10 kwietnia 2014 [dostęp 2018-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-10] (pol.).
- ↑ Swinarski: szkic do portretu wyobrażonego, „kultura.gazetaprawna.pl” [dostęp 2018-04-09].
- ↑ Konrad Swinarski. culture.pl. [dostęp 2015-12-19].
- ↑ Grzegorz Gajewski: Sanok – pamiętam, czas: 26,49.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Karol Świnarski. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 9, Nr 318 z 19 listopada 1935.