Kartagina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy starożytnego miasta. Zobacz też: inne znaczenia słowa „Kartagina”.

Stanowisko archeologiczne w Kartaginie^[a]

Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ruiny Term Antonina
Państwo	Tunezja
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	II, III, VI
Numer ref.	37
Region[b]	Kraje arabskie
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1979 na 3. sesji
Położenie na mapie Morza Śródziemnego Stanowisko archeologiczne w Kartaginie
36°51′11″N 10°19′23″E/36,853056 10,323056
Multimedia w Wikimedia Commons
↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Kartagina (fen. Qrt-ḥdšt, Kart Hadaszt, lit. Nowe Miasto; łac. Karthago, Carthago, stgr. Καρχηδών Karchedon, arab. ‏قرطاج‎ Kartadż, hebr. ‏קרתגו‎ Kartago) – starożytne miasto w Afryce Północnej, położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Założone w IX w. p.n.e. przez Fenicjan z Tyru. Kartagina była początkowo państwem-miastem, później stolicą imperium kartagińskiego. Ważny ośrodek handlowy i polityczny. Współcześnie stanowisko archeologiczne w pobliżu Tunisu.

Szczyt potęgi Kartagina osiągnęła w III w. p.n.e. W tym stuleciu wdała się w serię wojen z Rzymem (wojny punickie), które doprowadziły do zagłady miasta w 146 roku p.n.e. Po kilkudziesięciu latach odrodziła się jako rzymska kolonia. Dostarczała zboża do Rzymu do 439 roku, kiedy zajęli ją Wandalowie, ustanawiając w niej swoją stolicę. Kartagina ponownie przeszła pod panowanie rzymsko-bizantyńskie w 533 roku. Po podboju Afryki Północnej przez Arabów – samej Kartaginy w 698 roku – miasto zaczęło tracić na znaczeniu i ostatecznie opustoszało.

Mury wokół miasta miały 32 km długości. Głównymi dzielnicami były: akropol, Byrsa i dzielnica portowa.

Od XIX w. prowadzone są w Kartaginie prace wykopaliskowe. Najstarsze odnalezione ślady materialne pochodzą z połowy VIII w. p.n.e.

• Patriarcha Kartaginy

• SabatinoS. Moscati SabatinoS., Świat Fenicjan, Warszawa: PWN, 1971 . Brak numerów stron w książce
• GilbertG. Charles–Picard GilbertG., Hannibal, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971 . Brak numerów stron w książce
• David AnthonyD.A. Durham David AnthonyD.A., Duma Kartaginy . Brak numerów stron w książce
• KrzysztofK. Kęciek KrzysztofK., Dzieje Kartagińczyków, Warszawa: Attyka, 2007 . Brak numerów stron w książce