Kasza kukurydziana – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kasza kukurydziana – produkt spożywczy uzyskiwany z kukurydzy w postaci drobnego i grubego grysiku.

Wartości odżywcze

Dostarcza błonnika, witamin B1 i PP, beta-karotenu oraz witaminę E. Białko zawarte w kaszy kukurydzianej nie zawiera tryptofanu, przez co nie wywołuje odczynów alergicznych^[1].

Ma lekko gorzkawy smak. Kaszę kukurydzianą dodaje się do gulaszów, zup. Przyrządza się z niej zapiekanki – dobrze komponuje się z cebulą i żółtym serem. Jest bardzo popularna w Ameryce Południowej i Środkowej – w kuchni meksykańskiej wypieka się z niej tortille. W kuchni włoskiej przyrządza się z niej polentę, a w kuchni rumuńskiej – mamałygę.

Kasza kukurydziana po ugotowaniu zwiększa swoją masę i objętość w następujący sposób:

uzyskana konsystencja gęsta rozklejona: przyrost 250% objętości i 230% masy – gdy 1 kg kaszy i 33 g soli wchłonie ok. 2,3 kg wody^[2];
uzyskana konsystencja półgęsta: przyrost 270% objętości i 250% masy – gdy 1 kg kaszy i 35 g soli wchłonie ok. 2,5 kg wody^[2].

↑ Kasza kukurydziana. 2013. [dostęp 2013-02-10].
↑ ^a ^b III.4. „Zastosowanie kasz w produkcji potraw”, Tabela 8 „Ilość wody i soli na 1 kg kaszy oraz wydajność kasz ugotowanych o rozmaitej konsystencji”. W: Krystyna Flis, Aleksandra Procner: Technologia gastronomiczna z towaroznawstwem: podręcznik dla technikum. Część 2. Wyd. XVIII. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2009, s. 96. ISBN 978-83-02-02862-5 (część 2), ISBN 978-83-02-03170-0 (całość).