Kazimierz Ścibor-Rylski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Ścibor-Rylski

Kasimir Ritter von Groß-Scibor Rylski

pułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia	17 grudnia 1875
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	7 Armia 54 Pułk Piechoty Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI 24 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu armii szef sztabu okręgu korpusu dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Kazimierz Ścibor-Rylski^[1] herbu Ostoja (ur. 17 grudnia 1875, zm. 1940 w ZSRR) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Syn Kornela generała-majora armii Austro-Węgier. Był oficerem oficerem Sztabu Generalnego cesarskiej i królewskiej armii. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 7 Armii. 22 maja 1920 roku zatwierdzony został w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku^[2]. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i wysoką 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3].

W 1923 roku zajmował stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, pozostając oficerem nadetatowym 54 pułku piechoty w Tarnopolu. 22 sierpnia 1924 roku został przydzielony do 26 pułku piechoty we Lwowie z pozostawieniem w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych^[4]. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu^[5]. Z dniem 1 sierpnia 1925 roku został zwolniony ze stanowiska i pozostawiony w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[6]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkiwał we Lwowie. W 1934 roku pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI^[7].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-18 oznaczony numerem 2478)^[8]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 2 i 3 w 1922)^[9]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[10]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[10]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii^[10]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[10]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[10]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
• kampania wrześniowa

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Ścibor-Rylski h. Ostoja. sejm-wielki.pl. [dostęp 2014-12-10].