Kazimierz Marczewski (podpułkownik) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy podpułkownika Wojska Polskiego. Zobacz też: inne postacie noszące imię i nazwisko „Kazimierz Marczewski”.

Kazimierz Marczewski

Kazimierz Marczewski (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1897 Tarnów
Data i miejsce śmierci	26 maja 1976 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 pułk piechoty Legionów Polskich 42 pułk piechoty 5 pułk piechoty 63 pułk piechoty Centralna Szkoła Strzelnicza 4 Pułk Strzelców Podhalańskich 8 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa obrona Modlina (1939)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Franciszek Marczewski (ur. 24 lutego 1897 w Tarnowie, zm. 26 maja 1976 w Poznaniu) – żołnierz Legionów Polskich, armii austro-węgierskiej i podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Wojciecha i Heleny z d. Jachna^[1][2]. Absolwent seminarium nauczycielskiego.

Od 6 sierpnia 1914 w Legionach Polskich, żołnierz 3 kompanii w 1 pułku piechoty Legionów^[3].

Szczególnie odznaczył się 23 maja 1915 w bitwie pod Przepiórowem, gdzie „ostrzeliwując nieprzyjaciela z wyniosłego wzgórza, umożliwił wycofanie się swojej kompanii”^[4]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po kryzysie przysięgowym, ze względu na miejsce zamieszkania został wcielony do armii austro-węgierskiej, brał udział w walkach na froncie włoskim, gdzie dostał się do niewoli 21 kwietnia 1918^[3]. Od listopada 1918 w szeregach Błękitnej Armii, z którą wrócił do Polski w czerwcu 1919^[3]. Następnie z 42 pułkiem piechoty walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej^[3].

W latach 1921–1922 służył w 5 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1659. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5][6]. W 1923 został przeniesiony do 63 pułku piechoty w Toruniu^[7][8][3]. 17 stycznia 1927 został przeniesiony służbowo na 9. normalny trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu^[9]. W listopadzie 1927 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu do Centralnej Szkoły Strzelniczej^[10][11]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 165. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie na stanowisko dowódcy batalionu^[13][14]. 3 listopada 1932 został zwolniony ze stanowiska dowódcy batalionu i powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1932/34^[15][3]. 1 listopada 1934, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu^[16]. W październiku 1935 został przeniesiony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko szefa sztabu^[17]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku szefa sztabu 8 DP. Wziął udział w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu IV C Colditz. 22 maja 1940 został przeniesiony do Oflagu II A Prenzlau, 14 listopada tego roku do Oflagu II B Arnswalde, a 15 maja 1942 do Oflagu II D Gross-Born^[19] .

W 1945, po uwolnieniu z niewoli, emigrował do Stanów Zjednoczonych Ameryki. W 1957 wrócił do Polski. Zamieszkał w Poznaniu. Tam 26 maja 1976 zmarł. Został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya (kwatera św. Łazarza-23-5).

Kazimierz Marczewski w 1919 zawarł związek małżeński z Wandą Kalinowską, z którą miał dwoje dzieci^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7145 (17 maja 1922)^[20][4]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[22]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie^[4]: po raz cztwarty 29 września 1939 przez gen. dyw. Juliusza Rómmla^[23])
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopad 1928)^[24][4]

• Marczewski Kazimierz Franciszek. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.72-6616 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-30].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-03-04].