Kennin-ji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kennin-ji 建仁寺

Hattō – Pawilon Wykładów (Pawilon Dharmy)
Państwo	Japonia
Miejscowość	Kioto
Rodzaj klasztoru	Klasztor buddyjski
Właściciel	Rinzai
Typ zakonu	męski
Założyciel klasztoru	Myōan Eisai
Fundator	Minamoto no Yori'ie
Materiał budowlany	drewno
Data budowy	1202
Położenie na mapie Japonii Kennin-ji 建仁寺
35°00′04″N 135°46′25″E/35,001111 135,773611
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kennin-ji (jap. 建仁寺 Kennin-ji) – uważana za najstarszą świątynię zen w Kioto, w Japonii, główny obiekt sakralny szkoły rinzai.

Jego założycielem i pierwszym opatem był Myōan Eisai, a fundatorem siogun Minamoto no Yori'ie. Świątynia została zbudowana w 1202 roku w Kioto według chińskiego wzoru wzdłuż osi północ-południe^[1]. Warunkiem postawionym Eisaiowi była jego zgoda na postawienie na terenie świątyni pawilonów, w których będą się odbywać praktyki szkół shingon (Shingon-in) i tendai (Tendai-in). Mimo różnych nacisków ze strony starszych szkół buddyzmu japońskiego z góry Hiei (shingon, tendai, kegon), aby zabronić Eisaiowi nauczania, cieszył się on poparciem siogunatu i na tyle wzmocnił swoją pozycję, że Kennin-ji została uznana za oficjalną świątynię. Podstawą praktyki był zen w tradycji rinzai. Jednak dopiero chiński mistrz Lanxi Daolong (1213-1278) uczynił z tego klasztoru miejsce praktyki wyłącznie zenu w stylu rinzai. Kennin-ji została autoryzowana jako filia świątyni Enryaku.

Drugim opatem klasztoru został Ryōnen Myōzen. Od 1217 do 1223 roku jego uczniem w Kennin-ji był Eihei Dōgen, co opisał w swojej pracy Shōbōgenzō w rozdziale "Bendōwa"^[2]. W tym czasie klasztor ten nie cieszył się żadnym prestiżem jako klasztor zen i oficjalnie należał do szkoły tendai^[3].

Dziesiątym opatem klasztoru został Enni Ben’en, który starał się ożywić w nim praktykę po śmierci Myōzena. Enni odbudował także i znacznie powiększył budynek mnichów po pożarze^[4]. Po nim opatem klasztoru został chiński mistrz chan Lanxi Daolong. W ciągu trzech lat prowadzenia klasztoru (1259-1261) Lanxi doprowadził do wyrugowania z niego wszelkich obcych zenowi praktyk i zamienił Kennin-ji w czysty klasztor zen. Odtąd mnisi żyli w strachu przed atakami ze strony mnichów z innych szkół ^[5].

W klasztorze tym praktykował zen Musō Soseki pod kierunkiem ucznia Lanxi Daolonga – Muina Embana (1230–1307).

Również i na początku XIV wieku klasztor był prowadzony przez chińskiego mistrza Dongminga Huiri (1272-1340), który – chociaż należał do szkoły caodong (jap. sōtō) w linii od mistrza Hongzhi Zhengque (1091-1157) – ze względu na jego artystyczne zainteresowania bardziej pasował do linii nauczania mistrzów szkoły linji (jap. rinzai) takich jak np. Yishan Yining^[6]. Później klasztor był prowadzony przez mistrza Qingzhuo Zhengchenga (1274-1339)^[6].

W 1306 roku opatem klasztoru został Yakuō Tokken (1245-1320), uczeń Lanxi Daolonga.

W połowie XIV wieku praktykowało w tym klasztorze pod kierunkiem opata Ryūzana Tokkena (1284–1358) dwoje słynnych później i zaprzyjaźnionych ze sobą przedstawicieli ruchu gozan: Gidō Shūshin (późniejszy opat m.in. Kennin-ji) i Zekkai Chūshin (1336–1405)^[7].

W wieku 13 lat do Kennin-ji trafił Ikkyū Sōjun (1394-1481) i zaczął studiować u mnicha-poety Botetsu należącego do ruchu gozan. Tu rozwinął swój poetycki talent, jednak po czterech latach odszedł z tego klasztoru zniesmaczony światowymi ambicjami mnichów^[8].

Świątynia Kennin jest jednym z pięciu najważniejszych obiektów sakralnych buddyzmu zen w Kioto, zwanych łącznie: Kyōto-gozan. "Gozan" oznacza dosł. "pięć gór" (świątynie budowano przeważnie w trudno dostępnych partiach gór). Kennin-ji zawsze znajdował się na liście pięciu głównych klasztorów. Na liście sioguna Yoshimitsu (1358-1408) zajmował trzecią pozycję w Kioto za Tenryū-ji i Shōkoku-ji^[9].

Na terenie klasztoru znajduje się wiele świątyń i ogrodów. Jednym z ogrodów jest kare-sansui – ogród z piasku i skał^[10].

W 2002 roku klasztor obchodził 800-lecie powstania.

• Judith Clancy: Kyoto. City of Zen. Tokio: Tuttle, 2012, s. 144. ISBN 978-4-8053-0978-0.
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
• William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.

• http://www.youtube.com/watch?v=YICJPxjheaQ Filmik
• http://www.kenninji.jp/english/index.html Oficjalna strona internetowa świątyni (ang.)
• http://www.kenninji.jp/gallery/index.html Galeria zdjęć własnych świątyni (ang. jap.)
• http://www.kenninji.jp/grounds/index.html Plan świątyni – rozmieszczenie pawilonów

• Klasztor buddyjski

• 
  Brama Chokushi
• 
  Hattō – Pawilon Wykładów (Pawilon Dharmy)
• 
  Hattō
• 
  Hattō
• 
  Brama Sanmon
• 
  Hōjō
• 
  Siedziba opata
• 
  Shūmu Hon'in (Pawilon Administracyjny)
• 
  Daigenkan, Hōjō
• 
• 
  Miejsce pochówku mnicha zen o imieniu Ankokuji Ekei (żył w XVI w. pełnił rolę posła, został ścięty)
• 
  Junsaku Koizumi: Bliźniacze smoki, malowidło na stropie Pawilonu Dharmy
• 
  Bóg Wiatru i Bóg Piorunów
• 
• 
  Ogród Daiō-en (karesansui)
• 
  Ogród zen
• 
  Ogród