Klef – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klef, Klep – król Longobardów w latach 572 – 574 (lub 573 – 574) z rodu Beleos^[1].

Klef zasiadł na tronie króla Longobardów jako następcą Alboina, z którym nie był spokrewniony. Wybrano go na króla podczas zgromadzenia w Ticninum (obecnie Pawia). Panował razem z żoną Masaną przez półtora roku^[1][2]. W trakcie swego panowania kontynuował ekspansję zajmując Toskanię i Umbrię. Został zamordowany w wyniku spisku pałacowego^[2]. Jego syn Autaris przejął władzę ok. 585 roku, po okresie bezkrólewia.

Źródła

• Paweł Diakon: Historia rzymska. Historia Longobardów. Tłumaczenie i komentarz Ignacy Lewandowski. Warszawa: Instytut Wydawniczy "Pax", 1995. ISBN 83-21114520.

Opracowania

• J. E. Morby: Dynastie świata. Kraków: 1995, s. 111. ISBN 83-7006-263-6.
• Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 34. ISBN 83-04-01943-4.
• Jerzy Strzelczyk: Longobardowie. Ostatni z wielkiej wędrówki ludów. V–VIII wiek. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2014. ISBN 978-83-01-17837-6.