Kościół Świętego Jerzego w Janowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół Świętego Jerzego w Janowie

nr rej. A-355 z 02.06.2011[1]
kościół parafialny
Fasada główna kościoła
Państwo	Polska
Miejscowość	Janów
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Świętego Jerzego w Janowie
Wezwanie	Świętego Jerzego
Wspomnienie liturgiczne	24 kwietnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1899 Data zakończenia budowy 1904 Data poświęcenia 1905
Dane świątyni Styl neogotyk Architekt Józef Pius Dziekoński? Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 25[2] 2
Położenie na mapie Polski Kościół Świętego Jerzego w Janowie
Położenie na mapie województwa podlaskiego Kościół Świętego Jerzego w Janowie
Położenie na mapie powiatu sokólskiego Kościół Świętego Jerzego w Janowie
Położenie na mapie gminy Janów Kościół Świętego Jerzego w Janowie
53°28′04″N 23°13′42″E/53,467778 23,228333
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół pw. Świętego Jerzego w Janowie – rzymskokatolicki kościół parafialny mieszczący się w dawnym mieście, obecnie wsi Janów, w województwie podlaskim. Należy do dekanatu Korycin archidiecezji białostockiej.

W 1897 roku proboszcz janowski, ksiądz Ryszard Knobelsdorf, rozpoczął z parafianami starania u władz carskich o pozwolenie na budowę świątyni murowanej. Chociaż w 1898 roku otrzymano zgodę na rozpoczęcie prac budowlanych, to budowa rozpoczęła się dopiero w 1899 roku. W tym czasie został skazany przez władze carskie na wygnanie do Pskowa wspomniany wyżej ksiądz Knobelsdorf i pracami kierował odtąd nowy proboszcz, ksiądz Izydor Cybulski.

Projekt świątyni zdaniem księdza Stanisława Szyrokiego został wykonany przez Józefa Piusa Dziekońskiego, ale ten pogląd budzi wątpliwości. Prace budowlane nadzorował grodzieński architekt Wacław Chrościcki. Stan surowy razem z pokryciem dachu ukończono w 1902 roku. W dniu 28 listopada 1904 roku świątynia została poświęcona przez administratora diecezji wileńskiej księdza Wiktora Frąckiewicza, natomiast w dniu 14 września 1905 roku odbyła się konsekracja kościoła przez biskupa Edwarda von Roppa.

Podczas I wojny światowej budowla została uszkodzona przez działania wojenne, natomiast w 1944 roku ksiądz Edward Szapel, proboszcz janowski, uratował budowlę przed zniszczeniem przez hitlerowców. Po II wojnie światowej świątynia była kilkakrotnie remontowana i restaurowana. Warto wspomnieć o wykonaniu we wnętrzu kościoła w latach 1967-1973 przez toruńskiego profesora Leonarda Torwirta części dekoracji techniką sgraffito i al fresco. Po jego tragicznej śmierci w wypadku samochodowym pozostała część prac została wykonana przez krakowskich artystów w konsultacji z krakowskim profesorem Wiktorem Zinem^[3].