Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi

kościół parafialny
Widok ogólny elewacji południowej
Państwo	Polska
Miejscowość	Lubomia
Adres	ul. Pogrzebieńska 2, 44-360 Lubomia[1]
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Marii Magdaleny w Lubomi
Wezwanie	Maria Magdalena
Historia Data zakończenia budowy 1885
Dane świątyni Styl neogotyk Architekt Paweł Jackisch Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1
Położenie na mapie Polski Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi
Położenie na mapie województwa śląskiego Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi
Położenie na mapie powiatu wodzisławskiego Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi
Położenie na mapie gminy Lubomia Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi
50°02′24,8161″N 18°18′24,5491″E/50,040227 18,306819
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Marii Magdaleny w Lubomi – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany we wsi Lubomia (powiat wodzisławski, województwo śląskie). Funkcjonuje przy nim parafia św. Marii Magdaleny.

Pierwszy zapis o parafii we wsi pochodzi z 1303. 3 lutego 1303 biskup wrocławski Mikołaj (z inicjatywy księcia raciborskiego, Przemysława), poświęcił lokalny drewniany kościół i cmentarz. Świątynia ta zachowała się do 1516 - zbudowano wówczas nową lub znacznie zmodernizowano pierwotną. Opisy obiektu przechowały się w sprawozdaniach wizytacyjnych (1652, 1679 oraz 1688). Drewniana świątynia stała na podmurowanym fundamencie o długości około 18,5 metra i szerokości 10,5 metra. Miał cztery okna i dwoje drzwi. Nad drzwiami północnymi wyryto datę 1516 (przyjętą za datę modernizacji bądź budowy). Wnętrze kościoła wymalowano i wyłożono deskami. Nad chórem istniało sklepienie kolebkowe, zdobione wizerunkami muzykujących aniołów. Ściany chóru przyozdobiono wizerunkami sakramentów oraz świętych: Piotra i Pawła. Nawa pokryta była płaskim stropem z malowidłami przedstawiającymi świętych, natomiast na ścianach bocznych uwidoczniono sceny z życia Chrystusa, przetykane gotyckimi ornamentami. Kościół ten miał trzy ołtarze (główny i boczne: św. Anny i św. Krzyża). Tabernakulum i figury były złocone. Ołtarz główny był późnogotyckim tryptykiem z wizerunkiem Świętej Rodziny, Nawiedzenia NMP i hołdu Trzech Króli. Wyposażenie uzupełniał olejny obraz Najświętszej Marii Panny koronowanej przez anioły^[2].

Obiekt posiadał dzwonnicę (do 1675 przybudowaną do nawy, a od 1688 wolnostojącą z trzema dzwonami). W 1675, do kuli na dachu dzwonnicy, włożono dokument sporządzony przez ks. Fabriciusa, zawierający ówczesne aktualności. Kulę otwarto w 1730 i umieszczono w niej kolejny dokument sporządzony przez ks. Wacławczyka^[2].

Obecny kościół wzniesiono w 1885 (lub 1886^[3]) po przeciwnej stronie drogi^[2]. Inicjatorem jego budowy był ksiądz Antoni Kokorski^[3]. Projekt sporządził bytomski mistrz budowlany, Paweł Jackisch.

Jest to obiekt neogotycki, ceglany. Od południowego wschodu przylega doń wieża zwieńczona ostrosłupowym hełmem. Nawa ma rzut prostokąta. Przylega do niej zamknięte wielobocznie i węższe prezbiterium. Wnętrze jest jednonawowe. Ma wystrój neogotycki^[3]. Ze starej świątyni zachowała się weń część wyposażenia: komoda w zakrystii (XVIII wiek), obraz św. Jana Nepomucena, krucyfiks (barok), rokokowa monstrancja, kielich w stylu regencji (pierwsza połowa XVIII wieku), pacyfikał w kształcie krzyża (XVIII wiek), lichtarze cynowe (cztery sztuki), drewniane lichtarze procesyjne (XVIII wiek, dwie sztuki) oraz gotycki dzwon (1508) z napisem minuskułą^[2].

• 
  Wieża
• 
  Widok od strony prezbiterium
• 
  Wnętrze z ołtarzami
• 
  Chór organowy