Kościół świętych Cyryka i Julity w Rzymie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół świętych Cyryka i Julity
Chiesa dei Santi Quirico e Giulitta
Kościół tytularny
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym
Via di Tor de’ Conti 31/A

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Santa Maria ai Monti

Wezwanie

św. Cyryka i Julity

Wspomnienie liturgiczne

16 czerwca[1]

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół świętych Cyryka i Julity”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół świętych Cyryka i Julity”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół świętych Cyryka i Julity”
41,89404°N 12,48757°E/41,894041 12,487567
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół świętych Cyryka i Julity w Rzymie (wł. Chiesa dei Santi Quirico e Giulitta) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii Santa Maria ai Monti oraz kościołem tytularnym[2].

Lokalizacja

[edytuj | edytuj kod]

Kościół znajduje się w I Rione Rzymu – Monti przy Via di Tor de’ Conti 31/A. Świątynia jest zlokalizowana za Forum Augusta.

Patroni

[edytuj | edytuj kod]

Patronami świątyni są święci Julita i Cyryk – matka i bardzo młody syn, którzy ponieśli śmierć męczeńską za wiarę chrześcijańską w IV wieku w Tarsie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy kościół w tym miejscu został zbudowany w VI wieku za pontyfikatu papieża Wigiliusza, który (według starodawnego epigrafu) w świątyni tej poświęcił ołtarz dedykowany świętym diakonom Szczepanowi i Wawrzyńcowi.[1] Dedykacja kościoła świętym Cyrykowi i Julicie po raz pierwszy pojawiła się w Itinerarium z Einsiedeln z VIII wieku.[1]

Na początku XII wieku dobudowano dzwonnicę.[3] W 1475 roku dokonano renowacji kościoła pod kierunkiem Baccio Pontelli.[3] Z kolei w 1584 roku przeprowadzono zmianę orientacji kościoła – został obrócony o 180 stopni.[3] W 1608 roku na polecenie papież Pawła V nastąpiły kolejne zmiany: podniesiono poziom podłogi (w celu rozwiązania problemu wody wlewającej się do kościoła) oraz wybudowano nową fasadę.[1] Za pontyfikatu papieża Urbana VIII odrestaurowano wnętrze i wstawiono nowe ołtarze.[1]

W 1716 roku kościół został zniszczony przez pożar. Papież Innocenty XIII (dla którego wcześniej świątynia ta była kościołem tytularnym) zlecił odbudowę. Ruiny zostały przekazane pod opiekę dominikanom i w 1727 roku rozpoczęła się odbudowa według projektu Filippo Raguzziniego.[1] W 1734 roku odbyło się poświęcenie odbudowanego kościoła.[1] Dominikanie administrowali kościołem do 1921 roku, wówczas został przejęty przez księży diecezjalnych.[1] Parafię istniejącą przy kościele, jako zbyt małą, zlikwidowano w 1910 roku.[1] W 1930 roku pod świątynią prowadzono wykopaliska archeologiczne.[1]

Od 1951 r. kościołem opiekuje się Trzeci Zakon Regularny św. Franciszka.[1] Ostatnia renowacja została przeprowadzona w latach 1965–1970.[1]

Architektura i sztuka

[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze kościoła jest jednonawowe.[3]

Na sklepieniu centralny fresk z 1856 roku autorstwa Pietro Gagliardi przedstawia Apoteozę św. Cyryka i Julity.[3]

Wnętrze kościoła


Ołtarz główny pochodzi z 1600 roku, został odrestaurowany w 1736 roku.[1] Cztery alabastrowe korynckie kolumny podtrzymują cztery słupki, wewnętrzna para jest lekko wysunięta do przodu i podtrzymuje segmentowy naczółek z zagłębioną częścią środkową.[1] Obraz ołtarzowy pochodzi z 1631 roku i przedstawia świętych patronów kościoła (jako autora dzieła sugerowano Mattia Preti).[1]

Muzeum

[edytuj | edytuj kod]

W krypcie kościoła znajduje się Międzynarodowe Muzeum Szopek Angelo Stefanucciego założone w 1967 roku.[1] Jest to kolekcja wszystkiego, co ma związek z bożonarodzeniowymi szopkami.[1]

Kardynałowie prezbiterzy

[edytuj | edytuj kod]

Kościół świętych Cyryka i Julity jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sanctorum Quirici et Iulittae)[4]. W 1477 do kościoła tego przeniesiony został stary tytuł kościoła S. Ciriaco alle Terme (Sancti Ciriaci in Thermis). Początkowo jednak zachowano starą denominację, lub stosowano nazwę łączoną S. Ciriaco e Ss. Quirico e Giulitta (Sancti Ciriaci & Sancti Quirici et Iulittae)[5][6]. 13 kwietnia 1587 ostatecznie przyjęto nazwę tytułu kardynalskiego jako Ss. Quirico e Giulitta[4]

Kardynałowie S. Ciriaco alle Terme

[edytuj | edytuj kod]

Kardynałowie S. Ciriaco e Ss. Quirico e Giulitta

[edytuj | edytuj kod]

Kardynałowie Ss. Quirico e Giulitta

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Santi Quirico e Giulitta. Churches of Rome. [dostęp 2019-03-22]. (ang.).
  2. ↑ Chiesa rettoria santi Quirico e Giulitta. Diocesi di Roma. [dostęp 2019-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-07)]. (wł.).
  3. ↑ a b c d e Spacerkiem przez Monti Cz.1 Suburra/. Zagubieni w Rzymie. [dostęp 2019-03-22].
  4. ↑ a b Kościół świętych Cyryka i Julity w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-03-22] (ang.).
  5. ↑ Carol Richardson: Reclaiming Rome: Cardinals in the Fifteenth Century. Leiden - Boston: BRILL, 2009, s. 269-270. ISBN 978-90-04-17183-1.
  6. ↑ Onofrio Panvinio: De Episcopatibus, Titulis et Diaconiis Cardinalium Liber. [w:] Romani Pontifices et Cardinales S. R. E. ab eisdem a Leone IX. a d Paulum IV. per quingentos posteriores a Christi natali annos creati [on-line]. 1557. s. 55. [dostęp 2020-03-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_świętych_Cyryka_i_Julity_w_Rzymie&oldid=73860129”