French
DeutschTrzeci Zakon Regularny – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Dewiza: Pax et Bonum | |
 | |
| Pełna nazwa | Trzeci Zakon Regularny |
|---|---|
| Nazwa łacińska | Tertius Ordo Regularis Sancti Francisci |
| Skrót zakonny | TOR |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Założyciel | |
| Data założenia | 1221 |
| Data zatwierdzenia | 1447 |
| Przełożony | Amando Trujillo Cano TOR |
| Strona internetowa | |
Trzeci Zakon Regularny św. Franciszka (łac. Tertius Ordo Regularis Sancti Francisci, skrót TOR) − katolicki instytut życia konsekrowanego wywodzący się założonego w 1221 Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, którego część w 1447 została kanonicznie zatwierdzona jako zakon żebrzący.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Obok założonych przez siebie Zakonu Braci Mniejszych i Zakonu Ubogich Pań św. Franciszek z Asyżu podyktował również normy dla tych wiernych świeckich, którzy pragnęli uczestniczyć w duchowych dobrach Zakonu. W ten sposób powstała wspólnota Trzeciego Zakonu św. Franciszka, nazywana również w źródłach franciszkańskich Zakonem pokutników. Franciszek napisał w 1215 specjalny List do wiernych[1].
Regułę zatwierdził papież Mikołaj IV bullą Supra Montem z 28 sierpnia 1289. Z pokutników, którzy w XIII w. spontanicznie tworzyli wspólnoty tercjarskie, osób pragnących z większym zaangażowaniem wcielać w życie rady ewangeliczne, wyłoniły się stopniowo w ciągu wieków: Franciszkański Zakon Świeckich, nazywany również Trzecim Zakonem Św. Franciszka oraz Trzeci Zakon Regularny[2].
Bullą Cupientes cultum z 11 lipca 1295 papież Bonifacy VIII zaaprobował styl życia wspólnego i działalność duszpasterską tercjarzy z Trzeciego Zakonu Regularnego. Pozwolił na posiadanie własnych miejsc kultu. Przywileje zostały powtórnie potwierdzone przez Jana XXII w bulli Altissimo in divinis z 18 listopada 1323. Aprobata federacji wspólnot tercjarskich na terenie Italii, posiadających prawa oddzielnego zakonu w łonie rodziny franciszkańskiej, nastąpiła wraz z wydaniem bulli Pastoralis officii Mikołaja V 20 lipca 1447. Od tego momentu tercjarze Trzeciego Zakonu Regularnego posiadali własnego ministra generalnego[2].
Z okazji 700-lecia Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka 6 stycznia 1921 papież Benedykt XV wydał encyklikę Sacra Propediem[2].
Czasy współczesne
[edytuj | edytuj kod]Dzisiaj franciszkanie Trzeciego Zakonu Regularnego pracują we Włoszech, Chorwacji, Hiszpanii, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Indiach, Południowej Afryce, Sri Lance, Brazylii, Paragwaju, Meksyku, Peru, Szwecji, Bangladeszu i na Filipinach. Są duszpasterzami parafialnymi, prowadzą dzieła pomocy ubogim, edukują dzieci i młodzież, uczą katechizmu, posiadają domy wydawnicze. Zakon posiada siedem prowincji, cztery komisariaty i trzy delegatury. Siedzibą kurii generalnej jest klasztor w pobliżu Bazyliki świętych Kosmy i Damiana w Rzymie[2].
Patronami zakonu są: św. Elżbieta z Turyngii i św. Ludwik IX. W 2009 zakon liczył 166 konwentów, 886 braci, w tym 571 kapłanów[3]. Do roku 2013 generałem zakonu był o. Michael J. Higgins z Prowincji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stanach Zjednoczonych[4]. W roku 2013, podczas 111 kapituły generalnej zakonu, generałem został wybrany Nicholas Polichnowski, zakonnik z tej samej prowincji Najświętszego Serca Pana Jezusa (U.S.A.)[potrzebny przypis]. Obecnie jest nim Amando Trujillo Cano[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pisma św. Franciszka z Asyżu. Kraków: Bratni Zew, 2009, s. 492-513. ISBN 978-83-7485-107-4.
- ↑ a b c d Jarrett, B., Heckmann, F., Zimmerman, B., Oliger, L., Jouve, O., Hess, L.: Catholic Encyclopedia: Third Orders. www.newadvent.org. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ Za: Annuario Pontificio per l'anno 2010, Watykan 2010.
- ↑ Consiglio. www.francescanitor.org. [dostęp 2011-05-15]. (wł.).
