Koakuma ageha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Koakuma ageha (jap. 小悪魔ageha , こあくまアゲハ) – to japoński magazyn o modzie damskiej poświęcony dwóm stylom gyaru; agejō oraz hime gyaru^[1]. Jest postrzegany jako magazyn o modzie, a także rodzaj magazynu lifestylowego^[2].

Magazyn Koakuma ageha jest znany ze swojego znacząco dużego nakładu i wyjątkowej cechy, jaką jest odniesienie do kultury klubów hostess, ponieważ skierowany jest głównie do kobiet, które pracują w tych klubach jako hostessy, tak więc większość modelek magazynu to właśnie one^[1][2][3].

Chociaż magazyn Koakuma ageha od początku swojego istnienia konsekwentnie skierowany był do kobiet z branży wykonujących „nocną pracę”, z czasem grono czytelników się poszerzyło i spotkał się z dużym uznaniem również wśród kobiet pracujących „za dnia”^[4].

Socjolog Shinji Miyadai określił ten magazyn jako „podręcznik dla hostess”, można też go nazwać „biblią dla hostess”^[5][6].

Magazyn został uruchomiony w październiku 2005 roku pod nazwą Koakuma & Nuts jako specjalny numer Happie nuts, a redaktorem naczelnym została 27-letnia Hisako Nakajo, zaznajomiona wówczas ze światem gal^[6][4].

W październiku 2006 roku został on przemianowany na Koakuma ageha i przekształcony w miesięcznik^[4]. Pierwszy numer miał szacunkowy nakład 220 000, który do około 2008 roku wzrósł do 350 000^[7].

W listopadzie 2011 roku Hisako Nakajo ustąpiła ze stanowiska redaktora naczelnego magazynu, uważa się, że ten właśnie moment zapoczątkował pełnowymiarowy upadek Koakuma ageha^[8]. Magazyn nabrał jednolitej struktury, ze znacznym wzrostem powiązanych artykułów i wprowadzeniem dodatków^[9]. Numer z marca 2014 został wydany w 130 000 egzemplarz, a rzeczywista sprzedaż wyniosła 50 000, co oznacza spadek do jednej szóstej szczytowego poziomu z 2008 roku^[10].

15 kwietnia 2014 roku w związku z zawieszeniem działalności wydawcy numer majowy z 2014 roku (który ukazał się 1 kwietnia 2014) był ostatnim numerem tego magazynu wydanym przez Inforest. W grudniu tego samego roku ukazało się wydanie upamiętniające magazyn pod nazwą Koakuma ageha Memorial Book, była to pamiątka w formie limitowanej, wydana przez Shufunotomo^[11]. Magazyn został wydany z byłymi modelkami Koakuma ageha, takimi jak Rina Sakurai, Sayaka Araki i Eri Momoka sprzedając się w 50 000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu po wydaniu^[12].

Wydanie zostało wznowione w 2015 roku przez Neko Publishing, a jego wydawcą zostało Dunnery Deluxe^[13]. Magazyn został oficjalnie wznowiony 18 kwietnia jako dwumiesięcznik, z udziałem Mariki Koizumi, która pracowała również jako redaktor naczelna w redakcji Happie nuts, a wcześniej Koakuma ageha^[14].

Od numeru z kwietnia 2016 (wydanego 1 marca 2016) zmieniono wydawcę na Shufunotomo, a od numeru z sierpnia 2017 (wydanego 30 czerwca 2017) magazyn stał się ponownie miesięcznikiem^[15][16].

Jednak dwa miesiące po tym, jak magazyn stał się miesięcznikiem, ogłoszono, że przestanie się ukazywać, wraz z numerem październikowym z 2017 roku. Z powodu rozwiązania umowy licencyjnej z Dunnery Deluxe we wrześniu 2017 roku przez P-POP Corporation, która posiada licencję na Koakuma ageha^[17].

Jednocześnie z rozwiązaniem umowy licencyjnej, P-POP podpisało nową umowę z firmą wspierającą sprzedaż VENUS Corporation i od grudnia 2017 roku został ponownie wydawany w formie dwumiesięcznika, którego wydawcą był Trans Media^[18].

Magazyn został na nowo zredagowany i ponownie opublikowany przez nową redakcję, ale Koakuma ageha, wydany przez VENUS Corporation, ponownie przestał się ukazywać wraz z wydaniem z maja 2019 roku, rok i cztery miesiące po ponownej publikacji^[19][20].

Pojawił się jednak pomysł ponownego wydania publikacji, gdzie wydawcą była firma produkująca reklamy Number Seven, a dystrybutorem Mediapal. 24 kwietnia 2020 roku publikacja miała zostać wznowiona jako kwartalny mook, jednak wkrótce zaprzestano jego wydawania^[21].

Od 5 stycznia 2021 magazyn jest reaktywowany na oficjalnym kanale YouTube jako medium internetowe. Redaktorem naczelnym jest Rie Momose^[22]. A głównym celem magazynu jest utworzenie sieci hostess w całym kraju oraz pobudzenie kultury hime gyaru w całej Japonii poprzez wzmocnienie treści angażujących czytelników^[23].

Oryginalny sposób myślenia i koncepcja magazynu pozostają niezmienione, ale edycja z 2021 roku Koakuma ageha definiuje wszystkie „białoskóre gal” jako „księżniczki gal”, które są aktywne w pracy nocnej również jako influencerki, przekazując kulturę księżniczek na różnych portalach społecznościowych^[24].

Magazyn Koakuma ageha wrócił do druku 26 maja 2021 roku i od tego czasu ukazuje się dwa razy w roku^[25].

Ekskluzywne modelki Koakuma ageha są nazywane „agemo” (jap. ageモ), a te, które pojawiają się nieregularnie to „agejou” (jap. age嬢)^[4]. Większość z tych dziewczyn to aktywne hostessy mieszkające w „dzielnicach nocnego życia” w różnych częściach Japonii^[26]. W przeciwieństwie do modelek z magazynu Happie nuts nie wymaga się od nich ciemnej opalenizny, a ich charakterystyczny styl sprawił, że zyskały przydomek „Ageha-kei” (jap. アゲハ系) i stały się bardzo popularne wśród nastolatek i dwudziestolatek^[4]. Niektórzy tłumaczą typowy styl „Ageha-kei” jako „wyewoluowaną formę stylu gyaru, rozwiniętą w kolebce klubów hostess, z esencją yankī”^[2]. Jeśli skupimy się na stylu życia Ageha przede wszystkim wyróżnia się ze względu na jego tendencję do bycia „lokalnym stylem”, w przeciwieństwie do większości innych stylów opartych na modzie, które koncentruje się na Tokio.

O wyjątkowości Koakuma ageha można wnioskować również z tego, jak wygląda wnętrze magazynu. Innymi słowy, magazyn nie tylko zajmuje się stylem życia czy codziennością hostess i eksponowaniem ich fascynujących aspektów, które przedstawia później na łamach pisma, czasami podejmuje także poważne tematy^[4][26]. Modelki magazynu, które w aktywny sposób mówią o swoich „ciemnych stronach”, często ujawniają na łamach magazynu „negatywne sekrety” z życia codziennego lub przeszłości. Przykłady obejmują przestępczość, ucieczki z domu, hikikomori, zastraszanie, zdradę, złamane serce, zaburzenia psychiczne, traumę, samobójstwo, poczucie niższości, orientację seksualną, samotność, doświadczenia związane z nadużyciami w dzieciństwie, przemoc domową i alkoholizm. Jest to uważane za bardzo rzadką cechę, ponieważ zwykłe magazyny o modzie mają pogodny obraz od pierwszej strony do ostatniej^[2].

Modele „Koakuma ageha” zyskały swego rodzaju popularność, a wiele z nich przyciąga szerokie grono uwagi za pośrednictwem środków masowego przekazu. Eri Momoka, znana również jako „Momoeri”, jest wybitnym tego przykładem^[27]. Niektóre modelki założyły własne marki modowe, tak jak zrobiła to Momoka. Arisa Ishikawa znana jako Sumire, która wprowadziła na rynek markę „DIVAS”, często nazywała siebie „projektantką DIVAS”, pracując jako modelka w późniejszych latach^[28]. Wybitnym przykładem może być też Shizuka Muto, która stworzyła markę „Rady”, która następnie została wprowadzona na rynek w 2008 roku, a miesięczna sprzedaż osiągnęła 100 milionów jenów w kwietniu 2011 roku^[29].

• Ane ageha

Specjalny numer „Ane ageha”, który ukazał się z magazynem Koakuma ageha, opublikowany został w listopadzie 2010 roku, niezależnym magazynem stał się w marcu 2011 roku^[30]. Magazyn był dwumiesięcznikiem o modzie, z założoną grupą czytelniczą kobiet w wieku od 20 lat wzwyż^[31]. Wydanie z 7 kwietnia 2014 roku było ostatnim wydaniem pod wydawcą Inforest, ale zostało ponownie opublikowane jako dodatkowe wydanie magazynu S Cawaii! 7 sierpnia 2014 roku^[32].

• Kimono ageha

Został wydany w grudniu 2010 jako numer specjalny magazynu „Koakuma ageha”. Magazyn jest poświęcony modzie, specjalizując się w kimonach, jednak ukazuje się nieregularnie^[33]. Magazyn zdobią modelki „Koakuma ageha”^[34].

• I LOVE mama

Magazyn został uruchomiony we wrześniu 2008 roku pod nazwą „mama nuts × ageha” jako wspólny numer specjalny magazynów Koakuma ageha i Happie nuts^[35]. Wraz z numerem z marca 2009 roku zmienił nazwę na „I LOVE mama” i jednocześnie przekształcił się w miesięcznik^[36][37]. Było to pierwsze w historii czasopismo specjalizujące się w modzie dla mam, które wciąż chcą być gyaru tzw. „gyaru mama”^[35].

• Oficjalna japońska strona Koakuma ageha (jap.)