Komin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy pionowej konstrukcji. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Komin (z łac. caminus, od gr. κάμινος (kaminos) „piec”) – droga przenoszenia spalin w przypadku komina spalinowego oraz droga przenoszenia zużytego powietrza w przypadku komina wentylacyjnego^[1]. Potocznie jest to pionowa konstrukcja budowlana.

 Osobny artykuł: Efekt kominowy.

Ciąg kominowy, spowodowany różnicą gęstości zimnego powietrza zewnętrznego i gorących spalin wewnątrz komina, wytwarza podciśnienie, wskutek czego do paleniska może być doprowadzona (zassana) niezbędna do spalania ilość powietrza. Projektowanie wymiarów komina polega na takim ustaleniu jego minimalnej wysokości i przekroju, żeby odprowadzić wszystkie spaliny oraz doprowadzić niezbędne do spalania powietrze (w przypadku palenisk o ciągu naturalnym).

• dymowe – do odprowadzenia spalin (zawierających poza tlenkami gazowymi również pyły i sadzę oraz parę wodną) od palenisk opalanych paliwem stałym
• spalinowe – służą do odprowadzenia spalin z palenisk gazowych i opalanych paliwem płynnym
• kominy wentylacyjne:
  • nawiewne, które służą do dostarczania powietrza koniecznego w procesie spalania
  • wyciągowe, do wymiany zużytego powietrza w pomieszczeniu

• kominy jednowarstwowe – ściana przewodu jest jednorodna, np. kominy murowane, ze stali grubościennej, cementowo-szamotowe itp.
• kominy wielowarstwowe – ściana komina składa się z kilku warstw

• wewnętrzny – przewody kominowe różnego przeznaczenia grupowane w kominy, prowadzone wewnątrz budynku jako samodzielna konstrukcja niezwiązana z budynkiem lub też związana ze ścianą nośną i prowadzona jako ściana kominowa
• zewnętrzny – komin prowadzony na zewnątrz budynku, może być konstrukcyjnie powiązany z budynkiem, lub też szczególnego rodzaju komin niezwiązany z budynkiem – wolno stojący

• w mokrym trybie pracy – od niskotemperaturowych, gazowych kotłów c.o., kotłów kondensacyjnych, gdzie temperatura spalin zawarta jest w przedziale 80 °C –160 °C,
• w suchym trybie pracy – komin od palenisk na paliwo stałe, gdzie temperatura spalin jest wyższa niż 160 °C
• pracujący w nadciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest wyższe od ciśnienia zewnętrznego (atmosferycznego)
• pracujący w podciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest niższe od atmosferycznego (ciąg grawitacyjny)

• kominy o ciągu naturalnym
• kominy o ciągu sztucznym:
  • z wentylatorem podmuchowym
  • z wentylatorem wyciągowym,
  • układ mieszany

• wolno stojące^[2] – buduje się najczęściej z prefabrykowanych kształtek np. betonowych lub stalowych
• wbudowane – kominy wewnątrz budynków, wykonuje się je z cegły ceramicznej pełnej lub szamotowej (dawniej) lub ze stali szlachetnej (obecnie).

Przewody kominowe należy wykonywać zgodnie z aktualnymi wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Budownictwa oraz Polskimi Normami.

Główne zalecenia – dotyczące kominów wbudowanych dla niedużych kotłów grzewczych:

• komin powinien być usytuowany jak najbliżej kotłów, tak aby poziomy kanał spalinowy zwany czopuchem, był możliwie jak najkrótszy,
• kominy budowane przy zewnętrznych ścianach powinny być odpowiednio docieplone,
• przekrój komina powinien być okrągły lub jak najbardziej zbliżony do kwadratu – zaleca się, aby stosunek boków komina prostokątnego nie był większy niż 1:1,5
• komin powinien być pionowy (dopuszcza się odchylenie od pionu nie więcej niż 30°)
• wysokość wyprowadzenia komina ponad dach zależy od kąta nachylenia dachu

 Osobny artykuł: Lista najwyższych kominów.

Najwyższy komin na świecie, o wysokości 419,7 m, posiada Elektrownia GRES-2 w Jekybastuz. Najwyższy komin w Europie to Komin w Trbovlju w Słowenii (360 m wysokości). Najwyższe kominy w Polsce osiągają 300 m wysokości i znajdują się w: Rybniku, Jaworznie, Bełchatowie, Kozienicach oraz Warszawie – Kawęczyn.

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

• efekt kominowy
• wentylacja
• kominiarz

• Krygier, Klinke, Sewerynik: „Ogrzewnictwo, Wentylacja, Klimatyzacja” 1997
• PN EN 1443:2004