Konstantin Kawielin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstantin Kawielin (ros. Константин Дмитриевич Кавелин, ur. 4 listopada 1818, zm. 5 maja 1885) – rosyjski historyk, prawnik, i socjolog, określany czasem jako główny architekt wczesnego rosyjskiego liberalizmu.

Ukończył prawo na uniwersytecie moskiewskim. W latach 1857–1861 był profesorem uniwersytetu petersburskiego. W latach 40. XIX wieku był blisko związany z Granowskim i Hercenem i podzielał poglądy tzw. "zapadników". Pod koniec lat 50. zbliżył się do słowianofilów. W latach 1860–1880 występował przeciw materializmowi w psychologii i etyce. Pod wpływem Hegla ujmował historię Rosji jako proces stopniowego rozkładu wspólnot rodowych i zastępowaniu ich przez porządek prawno-państwowy.

• ’’Zadaczi psichołogii’’ (1872)
• ’’Zadaczi etiki’’ (1884)
• ’’Wzgład na juridiczeskij byt Driewniej Rossii’’ (Rzut oka na formy prawne Starej Rusi, 1847)