Konstanty Lenc – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstanty Lenc
Data urodzenia

1866

Data śmierci

1943

Zawód, zajęcie

prawnik

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Konstanty Marceli Wojciech Lenc (ur. 1866, zm. 1943[1]) – polski prawnik, adwokat, urzędnik w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Wręczenie listów uwierzytelniających prezydentowi RP Stanisławowi Wojciechowskiemu (1924). Trzeci z prawej stoi Konstanty Lenc

Ukończył studia prawnicze. Pełnił funkcję podsekretarza IV wydziału cywilnego w sądzie okręgowym w Warszawie, po czym w styczniu 1897 został mianowany adwokatem przysięgłym w 1897[2] i pracował w tym zawodzie w kolejnych latach[3]. W październiku 1907, w listopadzie 1910 był wybierany reprezentantem Towarzystwa Kredytowego miasta Warszawy[4][5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby państwowej. Został urzędnikiem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1919 był szefem Sekcji IV Samorządowej MSW[6]. Z dniem 24 marca 1921 został mianowany przez Naczelnika Państwa na stanowisko dyrektora departamentu administracyjnego MSW[7]. Z tego stanowiska na początku lutego 1923 objął stanowisko szefa kancelarii cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego (jego poprzednikiem był Stanisław Car)[8], a w marcu 1923 otrzymał nominację w III stopniu służbowym (stopień równorzędny z wiceministrem)[9]. Stanowisko szefa kancelarii cywilnej Prezydenta RP pełnił w kolejnych latach[10]. 14 maja 1926, podczas przewrotu majowego, został aresztowany[11].

Na przełomie 1925/1926 był członkiem zarządu Towarzystwa Niesienia Pomocy Głodnym „Pogotowie dla Głodnych”[12].

Do 1939 zamieszkiwał przy ulicy Elektoralnej 29 w Warszawie[13].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Krystyna Liszewska, Janusz Plapis, Portrety osobistości i mieszkańców Warszawy w zbiorach Muzeum Historycznego m. st. Warszawy, PWN 1990, s. 231.
  2. ↑ Wiadomości bieżące. „Kurjer Warszawski”, s. 1, nr 16 z 4 (16) stycznia 1897. 
  3. ↑ Powroty. „Dziennik Wspólny”, s. 3, nr 11 z 7 czerwca 1918. 
  4. ↑ Wybory w T. K. m. W.. „Kurjer Warszawski”, s. 2, nr 287 z 17 października 1907. 
  5. ↑ Wybory reprezentantów w Tow. Kredyt. m. Warszawy. „Kurjer Warszawski”, s. 2, nr 316 z 15 listopada 1910. 
  6. ↑ 484. Okólnik. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 8, nr 37 z 30 czerwca 1919. 
  7. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 77 z 6 kwietnia 1921. 
  8. ↑ Wiadomości polityczne. Zmiany w Belwederze. „Rozwój”, s. 1, nr 32 z 3 lutego 1923. 
  9. ↑ Wiadomości polityczne. Rząd. „Głos Lubelski”, s. 2, nr 87 z 30 marca 1923. 
  10. ↑ Order białego Lwa dla prezydenta Wojciechowskiego. „Orędownik Wrzesiński”, s. 2, nr 42 z 15 kwietnia 1926. 
  11. ↑ Szef Kancelarii Cywilnej Lenc aresztowany. „Dziennik Białostocki”. Rok IX, s. 1, 15 maja 1926. Białystok. [dostęp 2023-03-14]. 
  12. ↑ Sprawozdanie z Czynności Towarzystwa Niesienia Pomocy Głodnym p.n. „Pogotowie dla Głodnych” w roku 1926. Warszawa: 1926, s. 4.
  13. ↑ Książka telefoniczna 1939. genealogyindexer.org. [dostęp 2015-09-30].
  14. ↑ M.P. z 1925 r. nr 154, poz. 690 „za zasługi, położone około zawarcia konkordatu ze Stolicą Apostolską”.
  15. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Lenc&oldid=71780080”