Konstantynów Głębocki (plebania) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstantynów Głębocki
Ilustracja
Kościół Trójcy Świętej w Konstantynowie
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Koroby

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Konstantynów Głębocki”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Konstantynów Głębocki”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Konstantynów Głębocki”
Ziemia55°07′23″N 27°30′39″E/55,123056 27,510833

Konstantynów Głębocki – dawna plebania. Tereny, na których leżała, znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Koroby.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1945 plebania leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, w gminie Wierzchnie, od 1929 roku w gminie Głębokie.

Powszechny Spis Ludności z 1921 roku nie podał danych dotyczących miejscowości[1]. W 1931 w 2 domach zamieszkiwało 8 osób[2].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Konstantynowie i prawosławnej w miejscowości Wierzchnie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Duniłowiczach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Wierzchni[3].

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 75.
  2. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 16.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 747.