Koparka wielonaczyniowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Koparka wielonaczyniowa – typ koparki charakteryzującej się ciągłym procesem kopania, wyposażonej w wiele naczyń kopiących (czerpaków lub skrobaków), umieszczonych w równych odstępach na łańcuchu lub kole.

Maszyny te stosowane są w górnictwie odkrywkowym (w kopalniach węgla brunatnego, rudy, gliny), przy wykopach szerokoprzestrzennych, przy skarpowaniu nasypów, na składach materiałów sypkich. Są jednymi z największych maszyn do robót ziemnych. Np. Bagger 293(inne języki) ma długość 220 m, wysokość 94,5 m i masę ponad 14 tys. ton, a jej wydajność to 240 tys. m³ urobku na dobę^[1].

Mniejsze maszyny tego typu stosowane są do kopania rowów, w wykonaniu jako koparki wielonaczyniowe wzdłużne.

Zanim pojawiły się pierwsze koparki wielonaczyniowe, przez wiele stuleci stosowano różne rozwiązania pogłębiarek wykorzystujących układ wieloczerpakowy. Powstanie pierwszych koparek wielonaczyniowych stanowiło kolejny etap w zastosowaniu tego układu do robót ziemnych, tym razem na lądzie. Pierwsze tego typu maszyny powstają w połowie XIX w.:

• 1827 r. – projekt^[2] koparki wielonaczyniowej Poirot de Valcourta. Nic nie wiadomo o realizacji projektu;
• 1859 r. – patent Alfonso Couvreuxa^[3] na koparkę wielonaczyniową. Zbudowano kilka takich maszyn, koparki te były stosowane przy budowie Kanału Sueskiego;
• 1880–1884 r. – podobne maszyny w tym okresie produkowała niemiecka firma „LMG”; koparki tej firmy stały się jednymi z najpopularniejszych maszyn w Europie stosowanymi przy budowie linii kolejowych i kanałów wodnych;
• 1905 r. – pierwsza koparka z kołowym układem wieloczerpakowym; maszyna zbudowana w Kalifornii i stosowana do wykonywania rowów melioracyjnych.

• łańcuchowe
  • poprzeczne
  • wzdłużne

• kołowe
  • przestrzenne
  • wzdłużne