French
DeutschKoprowa Turnia – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Rejon Hlińskiej Przełęczy od strony Doliny Mięguszowieckiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość | ok. 2250 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście | 1906 |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′20″N 20°02′57″E/49,172222 20,049167 | |
Koprowa Turnia (słow. Kôprovská veža, ok. 2250 m) – turnia w głównej grani odnogi Krywania pomiędzy Hlińskią Turnią, oddzielona od niej Hlińską Przełęczą (ok. 2140 m), a Niżnią Koprową Przełęczą (ok. 2120 m), która odgranicza ją od Koprowych Czub[1]. Szczyt wznosi się nad Dolinką Szatanią i Doliną Hlińską (należącą do Doliny Koprowej, od której wzięto nazwę turni)[2].
Witold Henryk Paryski w 5 tomie przewodnika wspinaczkowego nadał tej turni nazwę Mała Koprowa Turnia[3]. Słowaccy tatrolodzy Ivan Bohuš i Arno Puškáš używają nazwy Kôprovská veža, a I. Bohuš uważa, że podana przez W.H. Paryskiego nazwa jest nadmierną komplikacją. Władysław Cywiński uznając pierwszeństwo nazewnictwa słowackiego przyjął nazwę Koprowa Turnia[1].
Koprowa Turnia ma trójkątny kształt. Do Dolinki Szataniej opada z niej ściana o wysokości około 200 m, w dolnej części bardziej stroma, niż w górnej. Ściana opadająca do Doliny Hlińskiej jest dwukrotnie niższa i mniej stroma.
Mała Koprowa Turnia jest łatwo dostępna z Niżniej Koprowej Przełęczy, jednak nie poprowadzono na nią dróg dostępnych dla turystów[1].
-
Widok z Doliny Hlińskiej -
Widok z podejścia na Koprowy Wierch
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze odnotowane wejścia:
- latem – Günter Oskar Dyhrenfurth, Hermann Rumpelt 9 czerwca 1906 r.,
- zimą – Gyula Hefty, Gyula Komarnicki 21 kwietnia 1912 r.[3].
Turnia znajduje się poza szlakami turystycznymi, dopuszczalne jest uprawianie na niej taternictwa. Jest kilka dróg wspinaczkowych[1]:
- Z Niżniej Koprowej Przełęczy; 0+ w skali tatrzańskiej, czas przejścia 15 min
- Siesta (prawą częścią wschodniej ściany); 1 godz. 30 min
- Droga Szczepańskich (prawą częścią wschodniej ściany; i, 40 min
- Przez dolny uskok wschodniej grzędy; V, A1
- Zejście wschodnią ścianą; I, miejsce III i IV, 1 godz. 30 min
- Południową grzędą; IV, 1godz.
- Z Hlińskiej Przełęczy południowo-zachodnią granią; 0, 25 min
- Od północnego zachodu, z Doliny Hlińskiej; 0+, 30 min[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Władysław Cywiński. Grań Baszt. Przewodnik szczegółowy, tom 15. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2009, ISBN 978-83-7104-041-2.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954, s. 22–28.