Kopuła pancerna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kopuły pancerne na stropie schronu, obiekt Pz.W. 717 GW „Scharnhorst” (MRU)

Kopuła pancerna – konstrukcja pancerna w kształcie dzwonu^[1]. Nieruchoma, stała czasza, najczęściej wykonana jako odlew ze staliwa lub ze stalowych płyt połączonych nitami, służąca do celów obserwacyjnych lub jako stanowisko ogniowe^[2]. W fortyfikacji stałej jest elementem obiektu fortyfikacyjnego (najczęściej wbudowany w jego strop). W fortyfikacji polowej stanowi samodzielny obiekt fortyfikacyjny, możliwy do przeniesienia lub przewiezienia^[3].

Niekiedy obrotowe wieże pancerne błędnie określa się mianem kopuł pancernych^[2].

Przypisy

↑ Encyklopedia wojskowa tom II (N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN i Wydawnictwo Bellona wyd. 2007, s. 94
↑ ^a ^b Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 528.
↑ Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989, s. 108-109. ISBN 83-11-07423-2.

[1] Encyklopedia wojskowa tom II (N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN i Wydawnictwo Bellona wyd. 2007, s. 94

[bogdanowski-2] Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 528.

[bochenek-3] Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989, s. 108-109. ISBN 83-11-07423-2.

[1]

[2]

[3]