Korowódka dębówka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Korowódka dębówka

Thaumetopoea processionea
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Podkrólestwo	tkankowce właściwe
Nadtyp	pierwouste
Typ	stawonogi
Podtyp	sześcionogi
Gromada	owady
Podgromada	owady uskrzydlone
Rząd	motyle
Rodzina	garbatkowate
Podrodzina	korowódkowate
Gatunek	korowódka dębówka
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Korowódka dębówka (Thaumetopoea processionea) – gatunek niewielkiego motyla nocnego z podrodziny korowódkowatych.

Przednie skrzydło osiąga długość 1,3 cm u samca i 1,6 cm u samicy. Skrzydła są brunatnoszare z niezbyt wyraźnym rysunkiem, lepiej widocznym u samca. Ciało dość krępe, ubarwione podobnie jak skrzydła.

Korowódki zamieszkują lasy dębowe niemal całej Europy (nie występują na północ od Niziny Północnoniemieckiej). Motyl ten spotykany jest rzadko i lokalnie, jedynie w niektórych latach pojawia się masowo.

Korowódka dębówka, jak wskazuje nazwa, żywi się liśćmi dębów (Quercus sp.).

Motyl wydaje jedno pokolenie rocznie, dorosłe motyle (imago) latają w lipcu i na początku sierpnia. Zimują jaja. Gąsienice pojawiają się w maju i można je spotkać do czerwca. Od pierwszego dnia życia są chronione przez występujące na ich ciałach małe, trujące włoski, roznoszone również przez wiatr i wywołujące silne podrażnienia u ludzi i zwierząt.

Gąsienice skupiają się w ciągu dnia w kłębowiska, mogące osiągać wielkość głowy dziecka. Gdy zapada zmierzch, długimi korowodami w kilku rzędach wędrują po pniu drzewa w kierunku jego korony. Każda z nich utrzymuje kontakt dotykowy z poprzednią, a rozerwaniu się grupy zapobiega nitka przędzy. W wypadku odłączenia się pojedynczej gąsienicy, szuka ona pozostałych aż do skutku. Żerowanie trwa aż do świtu (małe liście są zjadane doszczętnie, a z dużych pozostaje unerwienie), po czym gąsienice wracają, ponownie jedna za drugą, do gniazda.