Koszary – Wikipedia, wolna encyklopedia

Koszary pruskich kirasjerów we Wrocławiu z połowy XIX wieku (dziś – żandarmeria)

Koszary – budynek lub zespół budynków służący jako pomieszczenia dla wojska^[1].

Opis

Pierwsze koszary znane były w czasach Cesarstwa Rzymskiego. Od średniowiecza do XVII wieku były one częścią grodów, zamków oraz twierdz. Później koszary budowano liczniej, wraz z rozwojem wojsk stałych, a w Polsce od wieku XVIII (koszary gwardii pieszej w Warszawie). W epoce nowożytnej początkowo były to budynki tworzone na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem, a następnie w postaci wolno stojących budynków^[1].

Gdy całość wojska wraz z administracją i logistyką umiejscowiona jest w jednym budynku, taki typ koszar określa się mianem scentralizowanych. Koszary zdecentralizowane to zespół budynków, z których na każdy składa się osobna jednostka lub pomieszczenia administracyjne bądź gospodarcze. Współcześnie jest to najbardziej rozpowszechniony typ koszar.

Zobacz też

garnizon

Przypisy

↑ ^a ^b Bochenek 1989 ↓, s. 111.

Bibliografia

Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 181. ISBN 83-11-06229-3.
Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07423-2.

[CITEREFBochenek1989111-1] Bochenek 1989 ↓, s. 111.

[1]