Kot birmański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nie mylić z: kot burmański.

Kot birmański

Kot birmański
Kod EMS	SBI
Kategoria	II
Pochodzenie	Mjanma
Nazwa angielska	Sacred Birman, Sacred Cat Of Burma
Inne nazwy	święty kot
Standardy rasy (według organizacji felinologicznych)
CFA	standard
FIFe	standard
TICA	standard
ACFA	standard
ACF	standard
CCA	standard
Punktacja za standard rasy (według FIFe)
Głowa	20
Korpus	20
Ogon	10
Futro kolor	15
Futro jakość	10
Kondycja	5
Uznane odmiany barwne
Kod EMS	SBI
Multimedia w Wikimedia Commons

Kot birmański (znany również jako Sacred Birman i Sacred Cat Of Burma^[1]) (nie należy go mylić z kotem burmańskim) – rasa kota należąca do ras półdługowłosych, uznanych przez FIFe.

Kot birmański ma wydłużone ciało, okrągłą głowę z krótkim pyskiem, jednak nie tak krótkim, jak u kota perskiego, „rzymski” nos, szafirowo-błękitne oczy i gęste, jedwabiste futro. Umaszczenie kotów tej rasy to klasyczny colourpoint (znaczenia na łapkach, pyszczku, uszach i ogonie w kolorze kontrastującym z bladym kolorem futerka na grzbiecie), który jest wzbogacony o białe skarpetki na przednich łapkach oraz „ostrogi” na łapkach tylnych. Kolor ostróg i skarpetek jest zawsze śnieżnobiały. Genetyka tej cechy jest niejasna; kot birmański to jedyna rasa mogąca pochwalić się tą cechą. Wyjątkowo trudno jest wyhodować kociaka, który posiadałby idealnie symetryczne „ostrogi” i „skarpetki”, dlatego też tak niewiele jest kotów birmańskich na wystawach. Ich umaszczenie musi być idealne, by mogły zdobywać nagrody wystawowe.

Występują w siedmiu podstawowych odmianach kolorystycznych:

• seal (czarny)
• czekoladowy
• niebieski
• liliowy
• rudy
• kremowy
• szylkretowy, przy czym szylkret możemy podzielić na pododmiany: seal, czekoladowy, niebieski i liliowy.

Ponadto, każda z wyżej wymienionych odmian może mieć swoją wersję pręgowaną (tabby).

Kociaki birmańskie rodzą się białe, wybarwiają się stopniowo aż do osiągnięcia wieku dorosłości (do około 3 lat).

Z historią tej rasy związane są legendy. Według jednej z nich, koty te powstały w klasztorze w Birmie i były tam czczone jako wcielenia zmarłych mnichów. Nie wiadomo, w jaki sposób dotarły do Europy. Najprawdopodobniej samiec i samica zostali przywiezieni z Birmy do Europy na statku. Samiec nie przeżył, ale okazało się, że samica była w ciąży.

Inna z wersji zdarzeń mówi o tym, że pierwsze okazy kotów birmańskich przywieziono do Europy w 1919 jako prezent od kapłanów khmerskich dla Francuza, Augusta Pavie, badacza i podróżnika. W 1925 pierwszy raz pokazano kota birmańskiego na wystawie, a od lat 60. XX wieku można było spotkać koty tej rasy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii.

Kolejna wersja głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920.

Są to jednak tylko legendy. W rzeczywistości koty te uzyskano w ramach francuskiego programu hodowlanego z użyciem kotów europejskich krótkowłosych, kotów syjamskich i perskich. Owa legenda miała w pierwszych latach po powstaniu rasy zapewnić lepszą sprzedaż, jednak okazała się zadziwiająco trwała.^[2]

Bardzo przyjacielskie i życzliwe w stosunku do ludzi, koty te są inteligentne i towarzyskie, ale nie nachalne. Potrafią porozumieć się z innymi domowymi zwierzętami. Bardzo lubią dzieci. Są raczej nieufne wobec obcych, szybko przywiązują się do swojej rodziny, wybierając sobie szczególnie jednego z jej członków. Nie lubią samotności i potrzebują towarzystwa ludzi.