Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii
Institut royal des sciences naturelles de Belgique
Museum voor Natuurwetenschappen
Ilustracja
Wejście do muzeum
Państwo

 Belgia

Miejscowość

Bruksela

Adres

Rue Vautier, 29

Data założenia

13 marca 1846[1]

Zakres zbiorów

paleontologia, geologia, oceanologia, ekologia, biologia

Dyrektor

Camille Pisani[2]

Położenie na mapie Brukseli
Mapa konturowa Brukseli, w centrum znajduje się punkt z opisem „Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii”
Położenie na mapie Belgii
Mapa konturowa Belgii, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii”
Ziemia50°50′13″N 4°22′34″E/50,836944 4,376111
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Szkielety iguanodonów w muzeum

Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii – placówka naukowa i muzeum w Brukseli w Belgii, poświęcone historii naturalnej. Obecnym (2016) dyrektorem instytucji jest Camille Pisani.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Część eksponatów, które dziś przechowywane są w instytucie, pochodzi z kolekcji księcia Karola Lotaryńskiego, który w latach 1744–1780 pełnił funkcję namiestnika Niderlandów Austriackich. Kolekcja ta składała się nie tylko z przedmiotów odnoszących się do historii naturalnej, ale też uzbrojenia, malowideł i medali[3]. Po śmierci Karola Lotaryńskiego dzięki wsparciu finansowemu cesarza Józefa II Akademia Nauki i Literatury zakupiła część spośród zgromadzonych przez księcia eksponatów. Po zajęciu Brukseli przez siły francuskie w 1797 roku część zbiorów została splądrowana, zaś pozostałe eksponaty zostały wysłane do muzeum w nowo utworzonej uczelni wyższej École centrale de Bruxelles[3]. Zamknięcie uczelni w roku 1802 zagroziło istnieniu ekspozycji. Dzięki zapobiegliwości kustosza Adriena Dekina kolekcję udało się ocalić. W 1811 roku zakupiły ją władze Brukseli, zaś w 1815 roku nastąpiło jej ponowne udostępnienie dla zwiedzających[3]. Podczas 15-letniego okresu istnienia Królestwa Zjednoczonych Niderlandów muzeum przetrwało dzięki wsparciu finansowemu króla Wilhelma I. W 1842 roku eksponaty zostały przekazane Królestwu Belgii, zaś w 1846 roku muzeum przemianowano na Królewskie Muzeum Historii Naturalnej Belgii[3][1].

W kolejnych latach muzeum zostało wzbogacone o wypchane ssaki i ptaki oraz liczne skamieniałości sprowadzane z różnych części kraju. Pierwszy dyrektor muzeum Bernard de Bus de Gisignies (1808–1874) podarował muzeum swoją prywatną kolekcje liczącą 2000 spreparowanych ptaków[1].

Na początku XX wieku dotychczasowe sale muzealne w Pałacu Karola Lotaryńskiego stały się zbyt małe, by pomieścić całą kolekcję[3]. Prace nad budową nowej siedziby rozpoczęły się w 1934 roku. Przerwał je wybuch II wojny światowej. Wznowiono je wprawdzie po zakończeniu globalnego konfliktu, lecz z powodu kłopotów finansowych zakończone zostały dopiero w latach 80. XX wieku. W 1948 roku muzeum zostało przekształcone w Królewski Instytut Nauk Przyrodniczych Belgii[3]. Od tego czasu poza pomieszczeniami muzealnymi w ramach instytucji funkcjonują również liczne laboratoria oraz repozytoria[3].

Muzeum

[edytuj | edytuj kod]

Głównym pomieszczeniem muzeum jest Galeria Dinozaurów o powierzchni 3000 m². Jest to największa w Europie wystawa w całości poświęcona dinozaurom[4]. Część centralną ekspozycji stanowi gablota o powierzchni 300 m², w której przedstawiono szkielety 30 iguanodonów odnalezione pod koniec XIX wieku w belgijskiej kopalni Bernissart[1]. Na wystawie przechowywana jest także replika największego odnalezionego szkieletu tyranozaura[4]. W nieco mniejszej od wystawy poświęconej dinozaurom Galerii Ewolucji mieszczą się modele i skamieliny zwierząt żyjących na Ziemi, począwszy od kambru, aż po dzień dzisiejszy[5]. W Galerii Człowieka przedstawione są eksponaty związane z ewolucją człowieka[6]. Mieszcząca się w muzeum kolekcja minerałów składa się z około 30 tysięcy egzemplarzy, w tym około 140 meteorytów[7].

Instytut

[edytuj | edytuj kod]

W Królewskim Instytucie Nauk Przyrodniczych Belgii pracuje ok. 250 osób[8], w tym 165 badaczy z różnych dziedzin, między innymi biologii, ekologii, geologii, mineralogii, antropologii, paleontologii, oceanografii oraz inżynierii[9]. Instytut podejmuje także współpracę z licznymi międzynarodowymi organizacjami naukowymi[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Paul F. State: Historical Dictionary of Brussels. Rowman & Littlefield, 2015, s. 293. ISBN 978-0-8108-7921-8. [dostęp 2016-03-27]. (ang.).
  2. ↑ Organisation Chart. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g L’INSTITUT ROYAL DES SCIENCES NATURELLES DE BELGIQUE. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  4. ↑ a b Dinosaur Gallery. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  5. ↑ Gallery of Evolution. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  6. ↑ Gallery of Humankind. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  7. ↑ Mineral Hall (rentable). Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  8. ↑ Science. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  9. ↑ Research. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
  10. ↑ International Cooperation. Royal Belgian Institute of Natural Sciences. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Królewski_Instytut_Nauk_Przyrodniczych_Belgii&oldid=62295061”