Krainy zoogeograficzne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz multimedia związane z tematem: Krainy zoogeograficzne

Kraina zoogeograficzna – pojęcie wprowadzone w celu podkreślenia rzucającej się w oczy odmienności faunistycznej różnych regionów świata. Ze wszystkich stworzonych systemów zoogeograficznych najlepiej przyjął się system Sclatera i Wallace'a. Wyróżnili oni sześć głównych krain:

1. krainę palearktyczną, obejmującą całą Europę, północną Afrykę aż po Saharę i północną Azję aż po Himalaje
2. krainę etiopską, do której zalicza się całą Afrykę na południe od Sahary, wraz z Madagaskarem
3. krainę orientalną z Indiami, południowymi Chinami i zachodnimi wyspami Archipelagu Malajskiego
4. krainę nearktyczną obejmującą Amerykę Północną po środkowy Meksyk
5. krainę australijską, do której prócz Australii należą jeszcze duże i małe wyspy Oceanu Spokojnego oraz wyspy malajskie na wschód od Celebes.
6. krainę neotropikalną obejmującą teren od środkowego Meksyku po Amerykę Południową włącznie.

Obecnie klasyfikacja ta uległa nieznacznej modyfikacji i wyróżnia się następujące krainy zoogeograficzne:

1. kraina antarktyczna
2. kraina australijska
3. kraina etiopska
4. kraina madagaskarska
5. kraina orientalna
6. kraina nearktyczna
7. kraina neotropikalna
8. kraina palearktyczna

Kolejną modyfikacją tego systemu jest układ 4 państw zwierzęcych, obejmujący jedną lub więcej krain^[1]:

• państwo Arktogea
  • region etiopski
  • region orientalny
  • region holarktyczny
• państwo Notogea
  • region australijski
• państwo Neogea
  • region neotropikalny
• państwo Antarktis

• państwo florystyczne
• rozmieszczenie geograficzne ptaków