Krzysztof Dmitruk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Maria Dmitruk (ur. 6 października 1939 w Lublinie^[2], zm. 8 maja 2020^[3]) – polski literaturoznawca, prof. dr hab^[1][3].

Był synem Stanisława Dmitruka i Henryki Dmitruk, z d. Sulińskiej^[2].

Był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Lublinie (1957) i studiów polonistycznych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (1962). Po studiach rozpoczął pracę na macierzystej uczelni, w Katedrze Historii Literatury Polskiej. W 1969 obronił pracę doktorską Twórczość Ludwika Stanisława Licińskiego napisaną pod kierunkiem Janiny Garbaczowskiej^[2]. W 1975 został pracownikiem Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, w Pracowni Badań Kultury Literackiej. Tam w 1981 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Literatura – społeczeństwo – przestrzeń. Przemiany układu kultury literackiej. Od 1981 kierował Pracownią Badań Kultury Literackiej IBL, w 1987 został pracownikiem Pracowni Literatury Oświecenia IBL^[2]. 14 lipca 1992 nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk humanistycznych^[1].

W 1958 debiutował jako poeta w Kamenie, pierwszy artykuł naukowy opublikował w 1959, w 1962 otrzymał nagrodę Życia Literackiego za pracę „Z problemów młodej prozy polskiej lat 1956–1959. Poza rozprawą habilitacyjną opublikował także książkę Współczesne polskie koncepcje kultury (1990) oraz kilkadziesiąt artykułów naukowych^[2].

Pracował także w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego^[1].

Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Akademii Nauk^[1] (od 1981)^[2], Polskiego Towarzystwa Semiotycznego (od 1976)^[2].