Ksylobiont – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wrośniak szorstki – ksylobiont typowy dla borów chrobotkowych[1]

Ksylobiont – organizm, który do życia wymaga drewna. Organizmy wymagające bezwzględnie do życia martwego drewna to saproksylobionty, podczas gdy organizmy blisko z nim związane, ale luźniej, to saproksylofile[2].

Ksylobionty żyją w drewnie lub na drewnie przez większość swojego życia. Jest to też siedlisko, w którym się rozmnażają. Mogą być związane z drewnem w każdym stadium jego rozkładu jako organizmy saproksyliczne[3].

Typowe ksylobionty należą do bezkręgowców (np. zgniotek cynobrowy, nadobnica alpejska) lub grzybów[3] (np. płomiennica zimowa[4]). Również wśród śluzowców ta grupa jest liczna[5].

Ksylobiontyczne grzyby określa się jako grzyby nadrzewne[4]. Organizmy rosnące na powierzchni drewna określa się nazwą epiksylity. Organizmy rosnące wewnątrz drewna to organizmy endoksyliczne (wewnątrz kory z kolei rosną organizmy endofloedyczne, a na zewnątrz – epifityczne)[6].

Ksylobionty pełnią ważną funkcję w rozkładzie drewna, biorąc udział w procesach glebotwórczych[3].

W Europie Środkowej ksylobionty są jednymi z najbardziej zagrożonych grup organizmów[3]. Wiąże się to z małą w porównaniu z warunkami naturalnymi ilością martwego drewna we współczesnych lasach[7]. W celu ich ochrony w lasach wydzielane są ostoje ksylobiontów[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Janusz Łuszczyński, Diversity of Basidiomycetes in Various Ecosystems of the Góry Świętokrzyskie Mts. [pdf], Warszawa: Polskie Towarzystwo Botaniczne, 2007, s. 42, ISBN 978-83-86292-69-1 (pol.).
  2. Jerzy M. Gutowski i inni, Drugie życie drzewa [pdf], Warszawa – Hajnówka: WWF Polska, 2004, s. 68, ISBN 83-916021-6-8 (pol.).
  3. a b c d Andreas Eckelt, Living forests and dead wood. Saproxylic beetle communities in two suspected virgin forest areas in the Nationalpark Kalkalpen (Upper Austria) [pdf], „5th Symposium for Research in Protected Areas, 10 to 12 June 2013, Mittersill”, Hohe Tauern National Park, 2013, s. 155-158 [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-14] (ang.).
  4. a b Marcin S. Wilga-Borsuk, Zimowy spacer po Politechnice [pdf], „Pismo PG”, 1/2007, Politechnika Gdańska, 2007, s. 51-52 (pol.).
  5. Anna Bochynek, Anna Drozdowicz, Śluzowce jako ksylobionty w warunkach naturalnego oraz gospodarczo użytkowanego lasu [pdf], „XIX międzynarodowa konferencjia:Wpływ aktualnych sposobów gospodarowania na zachowanie zasobów przyrodniczych Karpat”, Bieszczadzki Park Narodowy (pol.).
  6. Grzegorz Gajkowski, Świat porostów. Podstawy teoretyczne i atlas pospolitych gatunków [pdf], Łódź 2011, s. 7, 9 [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-17] (pol.).
  7. Andrzej Jermaczek, Sławomir Zieliński, Żywe martwe drewno [pdf], „Bociek”, 72 (4), Klub Przyrodników, 2002 (pol.).
  8. Marek Maciantowicz, Ostoje ksylobiontów [online], Encyklopedia Leśna (pol.).