Layamon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Layamon (2 poł. XII) – angielski poeta. Znany nam wyłącznie ze wzmianek o sobie samym, zawartych w jego poemacie narracyjnym Brutus.

Był duchownym w Areley (Worcestershire). Podjął się trudu spisania historii Brytanii od osiedlenia się na niej Brutusa Trojańskiego aż do panowania króla Artura^[1]. Źródłem dla niego był francuski poemat o Brutusie (Roman de Brut) Wace'a z Jersey, oparty na łacińskiej Historii królów Brytanii Geoffreya z Monmouth. Z analizy utwory wynika, że Layamon napisał swe dzieło w latach 1189-1205. Utwór ten liczy ok. 32 tys. wierszy, a więc dwukrotnie więcej niż jego francuski pierwowzór.

Poza materiałem legendarnym utwór zawiera wiele elementu baśniowego mającego swe źródło w folklorze. Napisany jest długim wierszem aliteracyjnym z regularną średniówką, przypominającym tradycyjny wiersz epiki staroangielskiej. Dzieło Layamona ma ogromną wartość historyczno-literacką ze względu na znamiona przejściowe przetwarzania się języka anglosaskiego na angielski^[2].

• Przemysław Mroczkowski: Mały słownik pisarzy angielskich i amerykańskich. Wrocław: Zarys, 1981.
• Mały słownik pisarzy angielskich i amerykańskich. pod. red. Stanisława Helsztyńskiego i Elżbiety Piotrowskiej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971, s. 282.
• Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Anglia za Plantagenetów - kultura i sztuka. T. 19. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2007. ISBN 978-83-7425-699-5.