Leśny kompleks promocyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leśny kompleks promocyjny – pilotażowy obszar wdrażania proekologicznej polityki leśnej państwa, obejmujący wybrane duży zwarty obszar leśny charakterystyczny dla danego obszaru. Jest jednostką funkcjonalną, nieposiadającą odrębnej administracji. Pierwsze leśne kompleksy promocyjne zostały powołane zarządzeniem dyrektora generalnego Lasów Państwowych nr 30 z dnia 19 grudnia 1994 r. Powołanie LKP nawiązywało do ustaleń „Szczytu Ziemi” w 1992 r. w Rio de Janeiro oraz deklaracji ministrów leśnictwa w sprawie ochrony lasów w Strasburgu w 1990 r. i w Helsinkach w 1993 r. Podstawą prawną ich powstania był statut Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. Od roku 1997 leśne kompleksy promocyjne ustanawiane są na podstawie art. 13b, ust. 1 i art. 33, ust. 1 ustawy o lasach^[1].

Celem ustanowienia leśnych kompleksów promocyjnych jest:

1. wszechstronne rozpoznanie stanu biocenozy leśnej na ich obszarze i warunków jej bytowania oraz trendów zachodzących w nich zmian;
2. trwałe zachowanie lub odtwarzanie naturalnych walorów lasu metodami racjonalnej gospodarki leśnej prowadzonej na podstawach ekologicznych;
3. integrowanie celów trwałej gospodarki leśnej i aktywnej ochrony przyrody;
4. promowanie wielofunkcyjnej i zrównoważonej gospodarki leśnej przy wykorzystaniu wsparcia finansowego ze środków krajowych i zagranicznych;
5. prowadzenie prac badawczych i doświadczalnictwa leśnego w celu wyciągnięcia wniosków dotyczących możliwości i warunków upowszechniania zasad ekorozwoju na całym obszarze działania Lasów Państwowych;
6. prowadzenie szkoleń Służby Leśnej i edukacji ekologicznej społeczeństwa.

Fragment zarządzenia nr 30 dyrektora generalnego LP z dnia 19.12.1994 r. w sprawie leśnych kompleksów promocyjnych.

• PGL Lasy Państwowe. [dostęp 2010-09-24].
• Krzysztof Fronczak: Leśne kompleksy promocyjne: las w dziewiętnastu odsłonach. Warszawa: Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, 2007. ISBN 978-83-89744-63-0. Brak numerów stron w książce