Leon Blumenstok-Halban – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leon Blumenstok-Halban
	; Fotografia autorstwa A. Szuberta z 1881
Data i miejsce urodzenia	11 marca 1838 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	1 marca 1897 ; Kraków
	Profesor nauk medycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1869
Profesura	1881
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach

Leon Blumenstok-Halban (ur. 11 marca 1838 w Krakowie, zm. 1 marca 1897 tamże) – polski lekarz psychiatra, profesor medycyny sądowej na wydziale prawa i medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Redaktor naczelny Przeglądu Lekarskiego (1877–1892), członek honorowy Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk^[1].

Życiorys

Szkołę średnią i Uniwersytet ukończył w Krakowie, uzyskując w 1862 dyplom dr medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w Wiedniu dr położnictwa. W latach 1863–1866 był asystentem kliniki okulistycznej UJ. W 1863 wziął udział w powstaniu styczniowym, co przypłacił pobytem w krakowskim więzieniu. Zwolniony pracował w szpitalu Izraelitów na stanowisku sekundariusza. W 1865 otrzymał stanowisko lekarza Sądu Krajowego i aż do roku 1894 pełnił funkcję biegłego. W 1869 Blumenstok-Halban habilitował się na podstawie rozprawy O wpływie medycyny sądowej na rozwój pojęcia dzieciobójstwa. W 1871 mianowano go profesorem nadzwyczajnym medycyny sądowej i policji lekarskiej. Jednocześnie powierzono mu kierownictwo Nadzwyczajnej Katedry Medycyny Sądowej na Wydziale Prawa UJ. Dopiero w 1881 uzyskał profesurę zwyczajną na Wydziale Lekarskim UJ, nie zaprzestając wykładów dla studentów prawa. W 1886 wybrany dziekanem Wydziału lekarskiego. Od 1877 redaktor "Przeglądu lekarskiego". W 1892 zmienił nazwisko na Halban. Postępująca choroba zmusiła go w 1895 do rezygnacji z obowiązków nauczycielskich, a w rok później Blumenstok-Halban przechodzi w stan spoczynku. Był członkiem nadzwyczajnym Akademii Umiejętności, członkiem honorowym i prezesem krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego, członkiem Towarzystwa Lekarzy Polskich w Paryżu, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, Towarzystwa oftalmologicznego w Heidelbergu.

Był członkiem Rady miasta Krakowa. Kawaler Orderu Korony Żelaznej III klasy^[2]. Na krótko przed śmiercią (1896) otrzymał szlachectwo I stopnia, z tytułem „Edler”. Autor ponad 100 prac naukowych.

Miał córkę i dwóch synów.

Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[3].

Przypisy

↑ Bolesław Erzepki, Spis członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Poznań, 1896, s. 1.
↑ Kronika. Dr Leon Halban Czas 1897 nr 49 z 2 marca s. 2
↑ Kronika. Pogrzeb śp. Dra Leona Halbana Czas 1897 nr 50 (dodatek ) z 3 marca s. 1

Bibliografia

Grażyna Herczyńska. Leon Halban (1838–1897). Postępy Psychiatrii i Neurologii 9 supl. 4 (12), ss. 2-5, 2000
Baran E. Sylwetki polskich medyków sądowych. Leon Blumenstok-Halban. Archiwum Medycyny Sądowej i Kryminologii 48, ss. 185-189, 1998
Leon Blumenstok-Halban - życiorys
SławomirS. Górzyński SławomirS., Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918, Warszawa: DiG, 1997, ISBN 83-85490-88-4, OCLC 830092438 .

[1] Bolesław Erzepki, Spis członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Poznań, 1896, s. 1.

[2] Kronika. Dr Leon Halban Czas 1897 nr 49 z 2 marca s. 2

[3] Kronika. Pogrzeb śp. Dra Leona Halbana Czas 1897 nr 50 (dodatek ) z 3 marca s. 1

[1]

[2]

[3]