Leon Jankowski (oficer) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leon Jankowski

podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia	6 września 1901 Wólka Mławska
Data i miejsce śmierci	1 maja 1975 Kutno
Przebieg służby
Lata służby	1920–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	32 pułk piechoty 1 pułk czołgów 3 pułk pancernym 11 batalion pancerny 10 brygada kawalerii pancernej 1 pułk czołgów 66 batalion czołgów batalion zapasowy czołgów 7 pułk pancerny
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska
Odznaczenia

Leon Wawrzyniec Jankowski^[a] (ur. 6 września 1901 w Wólce Mławskiej, zm. 1 maja 1975 w Kutnie) – oficer broni pancernych Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany pułkownikiem przez generała Władysława Andersa.

Urodził się w rodzinie Stanisława i Heleny z Parcińskich. W czerwcu 1920 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego^[2].

Od 4 sierpnia 1921 do 7 lipca 1922 był uczniem klasy 41. lub 44. Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, a w roku szkolnym 1922/1923 uczniem Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie^[3]. 2 lipca 1923 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4], a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko dowódcy plutonu^[5]. Od stycznia do lipca 1925 był słuchaczem Centralnej Szkoły Czołgów. Po ukończeniu kursu przydzielono go do 1 pułku czołgów na stanowisko dowódcy plutonu. 21 grudnia 1925 został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 55. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. Od października 1931 dowodził kompanią szkolną w 3 pułku pancernym w Modlinie^[7][8]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych w Modlinie^[9] na stanowisko dowódcy szwadronu w doświadczalnym batalionie pancerno-motorowym. W 1935 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 212. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych. W tym samym roku jednostka, w której pełnił służbę została przemianowana na 11 batalion pancerny. Na stanowisku dowódcy szwadronu pozostawał do wybuchu wojny.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 służył w Ośrodku Zapasowym Broni Pancernych nr 3, który został ewakuowany do Żurawicy, a następnie Podkamienia na Podolu^[10]. Jako zastępca dowódcy pozostałości 5 bpanc walczył z pododdziałami Armii Czerwonej i ukraińskimi bojówkami w okolicach Tyśmienicy i Nadwórnej. 22 września przekroczył granice węgierską i został internowany^[2].

Po dwóch tygodniach pobytu w obozie uciekł i przedostał się do Francji. W listopadzie 1939 mianowany został dowódcą kompanii w batalionie zapasowym. Następnie przeniesiony do 10 brygady kawalerii pancernej na dowódcę szwadronu. Do Anglii ewakuowany został z portu La Rochelle. W lipcu 1940 został dowódcą kompanii w II batalionie 1 pułku czołgów, a w styczniu oddelegowany został na kurs dla oficerów starszych. Po kursie pełnił obowiązki dowódcy kompanii 66 batalionu czołgów. W lipcu 1942 został skierowany na Bliski Wschód, gdzie 5 sierpnia 1942 objął stanowisko zastępcy dowódcy 5 batalionu czołgów. 3 maja 1943 został awansowany do stopnia majora^[11]. Po przemianowaniu 5 batalionu czołgów na 1 pułk ułanów krechowieckich, odpowiadał za szkolenie pancerne oddziału. W maju 1944 został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego czołgów, a we wrześniu wyznaczony na zastępcę dowódcy 7 pułku pancernego^[11]. W styczniu 1945 został jego ostatnim dowódcą^[11]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946, lecz awans ten został ogłoszony kilka lat później. W lipcu 1946 wraz ze swoim pułkiem został skierowany do obozu Hardwick Hall w Środkowej Anglii. Po przekształceniu pułku w Dywizyjny Ośrodek Wyszkolenia Zawodowego, został dowódcą i jednocześnie komendantem obozu w Hardwick Hall^[2].

W lutym 1949 został zwolniony z PSZ i osiadł w Mansfield. Podjął pracę miejscowej fabryce. W 1964 został mianowany pułkownikiem. Do Polski powrócił w latach lat 70. XX w. i zamieszkał w Kutnie^[10]. Tam też zmarł i został pochowany na cmentarzu parafialnym.

Był żonaty z Janiną Niewęgłowską, z którą miał dwoje dzieci: Barbarę i Wojciecha^[12].

• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
• Medal Wojska
• Order Imperium Brytyjskiego (Member of the Order of the British Empire, MBE)
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939–1945. Warsawa: Pegaz-Bis : O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego- zarys monograficzny. T. 14. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-86-4.
• Juliusz S. Tym. Dowódcy pułków pancernych i kawalerii pancernej 2. Korpusu. Zarys portretu zbiorowego. „Studia z Dziejów Wojskowości”. VI, 2017. ISSN 2299-3916. 
• Marian Żebrowski - „Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947”. Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej. Londyn 1971